ଶ୍ରୀମଦ୍‌ ଭାଗବତ

ରାଜୋବାଚ

ଶୁକ ଚରଣେ ପ୍ରଣମିତ

।

ହୋଇ ବୋଲନ୍ତି ପରୀକ୍ଷିତ

॥

ଆଦ୍ୟରେ ଭଗବାନ ବ୍ରହ୍ମା

।

ଅଷ୍ଟ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟର ଏ ସୀମା

॥

ନିବୃତ୍ତି ମାର୍ଗେ ଯା କହିଲେ

।

ତା ଯୋଗେଶ୍ୱର ନ ଜାଣିଲେ

॥

ସ୍ତିରୀ ସମୂହେ ସୃଷ୍ଟି ପୁଣ

।

ପ୍ରକୃତି ସୃଷ୍ଟି ନୋହେ ଗୁଣ

॥

ଯେ ନାନା ଅଧର୍ମ ଲକ୍ଷଣ

।

ନରକମାନଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣନ

॥

ଆଦି ସ୍ୱାୟମ୍ଭୂ ମନୁଠାରୁ

।

ବିହିଲେ ଯେତେ ମନ୍ୱନ୍ତରୁ

॥

ହେ ପ୍ରିୟବ୍ରତ ରାଜେଶ୍ୱର

।

ଉତ୍ତାନପାଦ ରାଜାଙ୍କର

॥

ବଂଶ ଚରିତ ଏହାଙ୍କର

।

ଦ୍ୱୀପ ବରଷ ମହୀଧର

॥

ନଦୀ ଉଦ୍ୟାନ ସିନ୍ଧୁ ବନ

।

ପୃଥିବୀ ମଣ୍ଡଳର ସ୍ଥାନ

॥

ଚନ୍ଦ୍ର ତାରକା ଆଦିକରି

।

ଭାଗ ବିଚାରି ଅନୁସରି

॥

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଈଶ୍ୱର

।

ସର୍ଜିଲେ ଅନେକ ସଂସାର

॥

ନାନା ପ୍ରକାରେ ଯେ ନରକ

।

ପ୍ରାଣୀ ସଞ୍ଚରନ୍ତି ଅନେକ

॥

ବିଶେଷ କରି ମହାଭାଗ

।

କହ ଅନୁରାଗେ ମୋ ଆଗ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ମନ ବଚନ ଶରୀରରେ

।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ପାପ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ

॥

ଇହ ଲୋକରେ ଦେହଧରି

।

ଯେବେ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ନ କରି

॥

କି ଅବା ପରମ ଈଶ୍ୱରେ

।

ପୂଜା ନ କରେ ଭକ୍ତିଭରେ

॥

ଅଥବା ନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ

।

କେବେ ହେଁ ନ କରେ ଯେ ଜନ

॥

ନିଶ୍ଚୟ ଯାତନା ନରକ

।

ସେ ପ୍ରାଣୀ ଲଭନ୍ତି ଅନେକ

॥

ଏହି ହେତୁରୁ ମୃତ୍ୟୁ ଆଗେ

।

ସଞ୍ଜତମନା ହୋଇ ବେଗେ

॥

ରୋଗରୁ ଗୁରୁ ଲଘୁପ୍ରାୟ

।

ପାପକୁ କରିଣ ନିଶ୍ଚୟ

॥

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ପାଇଁ ଯତନ

।

କରିବ ନୋହିବ ବିମନ

॥

ଏହି ପ୍ରକାରେ ସେ ଅନେକ

।

ଭୋଗର ଦୀକ୍ଷା ସେ ଯେତେକ

॥

ଗୁରୁଙ୍କ ମୁଖୁ ଦୀକ୍ଷା ଜାଣି

।

ନିଦାନ କଥା ପରିମାଣି

॥

ରାଜୋବାଚ

ପାପ ନରକେ ତମ ପଥେ

।

ଆଶ୍ୱାସ ଯୁତ ହୃଦଗତେ

॥

ପାପ ଅହିତ ପରିମାଣ

।

ତଥାପି ବିଷୟରେ ପ୍ରାଣୀ

॥

ପାପରେ ହୋଇ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିତ

।

କିମ୍ପା କରଇ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ

॥

କେବେ ପାପକୁ ନିବର୍ତ୍ତଇ

।

ପୁଣି ହିଁ ପାପ ଆଚରଇ

॥

ଏଥୁ ଅନ୍ତରେ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ

।

ହୁଏ କୁଞ୍ଜର ସ୍ନାନବତ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ପାପାଚରଣ ଅଟେ କର୍ମ

।

ଚାନ୍ଦ୍ରାୟଣାଦି ମଧ୍ୟ କର୍ମ

॥

କର୍ମରେ କରି କର୍ମମାନ

।

ନିଗ୍ରହ କରନ୍ତି ଯେ ଜନ

॥

ନୁହନ୍ତି ଆତ୍ୟାନ୍ତିକ ସେହି

।

ଏହାର ସ୍ୱଭାବଟି ଏହି

॥

ଅଧିକାରୀ ଆଜ୍ଞାରୁ କରି

।

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତକୁ ସେ ଆଚରି

॥

ସୁପଥ୍ୟ ଗ୍ରାସ ଯେ ନ କରେ

।

ତାହାକୁ ବ୍ୟାଧି ପୀଡା କରେ

॥

ଏହି ନିୟମ ଯେ କରନ୍ତି

।

କର୍ମେ କଲ୍ୟାଣ ସେ ଲଭନ୍ତି

॥

ତପସ୍ୟା ଯମ ନିୟମରେ

।

ଶମ ଦମ ଶୌଚ ତ୍ୟାଗରେ

॥

ସତ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ଦୀକ୍ଷାରେ

।

ଜ୍ଞାନୀ ଚିନ୍ତନ୍ତି ନିରନ୍ତରେ

॥

ଦେହ ବଚନ ବୁଦ୍ଧି ଘେନି

।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ବିନୟେ ମହାମୁନି

॥

ଯେସନେ ଦହଇ ସକଳ

।

ବୃକ୍ଷ ଘରଷଣେ ଅନଳ

॥

କେହି କେବଳ ଭକ୍ତି କରି

।

ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ଯେ ସୁମରି

॥

ଅଶେଷ ଅଘ କରି ନାଶ

।

ହିମେ ଯେସନେ ରବିତ୍ରାସ

॥

ହେ ରାଜା ଅଘବନ୍ତ ଯେହି

।

ତପେ ପବିତ୍ର ନୋହେ ସେହି

॥

ଏମନ୍ତ କୃଷ୍ଣର ବିଷୟେ

।

ପ୍ରାଣେ ଅର୍ପିତ ଯେବା ହୁଏ

॥

ସୁଶୀଳ ସାଧୁ ଯେଉଁ ଜନ

।

ନାରାୟଣରେ ପରାୟଣ

॥

ତାହାଙ୍କ ପଥେ ଯେଉଁ ଜନ

।

ଲୋକର କଲ୍ୟାଣ କାରଣ

॥

ରାଜେନ୍ଦ୍ର ଶୁଣ ପରିମାଣି

।

କୃଷ୍ଣ-ବିମୁଖ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ

॥

ତାହାଙ୍କ ତପେ ଯେତେ ଫଳ

।

ସକଳ ହୁଅଇ ନିଷ୍ଫଳ

॥

କୃଷ୍ଣର ପାଦପଦ୍ମ ଦୁଇ

।

ତା ଗୁଣ ଅନୁରୂପେ ହୋଇ

॥

ଯେ ଏକାବେଳେ ବୋଲେ ନାମ

।

ସ୍ୱପ୍ନେ ସେ ନ ଦେଖଇ ଯମ

॥

ଯା ଦୂତେ ପାଶ ରଜ୍ଜୁଧାରୀ

।

ନ ଦେଖେ ଚିହ୍ନ ତାହାଙ୍କରି

॥

ଯେ ଇତିହାସ ପୁରାତନ

।

କହିବା ଶୁଣ ସାବଧାନ

॥

ବିଷ୍ଣୁ ଶମନ ଦୂତଙ୍କର

।

କହ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସମାଚାର

॥

କାନ୍ୟକୁବୁଜ ନାମେ ଦେଶ

।

ଅଜାମିଳର ତହିଁ ବାସ

॥

ଆଶ୍ରମେ ଦ୍ୱିଜ ସେ ବୋଲାଇ

।

ସ୍ୱଭାବେ ଦାସୀ ପତି ହୋଇ

॥

ସଦାଚାରକୁ ନଷ୍ଟ କରି

।

ଦାସୀର ସଂସର୍ଗ ଆଚରି

॥

କୈତବ ଚୌର୍ଯ୍ୟ ପଣେ ଥାଇ

।

କୁତ୍ସିତ କର୍ମ ଆଚରଇ

॥

ଏମନ୍ତେ କେତେ ଦିନ ଗଲା

।

ତାହାର ପୁତ୍ର ଉପୁଜିଲା

॥

ସେ ନଗ୍ରେ ଥାଇ ଦାସୀପତି

।

ପୁତ୍ର ପାଳନେ ସଦାମତି

॥

ଅଠାଶୀ ବରଷେ ତାହାର

।

କାଳ ହୋଇଲା ନୃପବର

॥

ବୃଦ୍ଧ ବୟସେ ତାର ପୁତ୍ର

।

ହୋଇଲା ଦଶ ପରିମିତ

॥

କନିଷ୍ଠ ପୁତ୍ର ନାରାୟଣ

।

ପିତାର ଆନନ୍ଦ କାରଣ

॥

ତାହାର ଚିତ୍ତ ତାର ତହିଁ

।

ଅନ୍ୟତ୍ର କେବେହେଁ ନ ଦେଇ

॥

ବାଳକ ଭାବରେ କୋମଳ

।

କହଇ ବଚନ ମଞ୍ଜୁଳ

॥

ତାହାର ଲୀଳାମାନ ଦେଖି

।

ହରଷ କେ ପାରିବ ଲେଖି

॥

ଭୋଜନ ଜଳପାନ ବେଳେ

।

ନାନାପ୍ରକାରେ ସୁଖ ଭୋଳେ

॥

ବାଳକ ସ୍ନେହବଶ ହୋଇ

।

ଅଗ୍ରେ ଭୋଜନ ତାରେ ଦେଇ

॥

ମରଣ ନ ଜାଣଇ ମୂଢ଼

।

ବାଳକ ସ୍ନେହେ ଚିତ୍ତ ଦୃଢ଼

॥

ମରଣ କାଳ ଉପଗତ

।

ତକ୍ଷଣେ କରି ଚିତ୍ତ ହତ

॥

ବାଳକ ନାମ ନାରାୟଣ

।

ମତି ନିବେଶିଲା ତକ୍ଷଣ

॥

ଶମନ ଦୂତେ ପାଶ କରେ

।

ମିଳିଲେ ତାର ସମୀପରେ

॥

ଉଚ୍ଚ ପୁରୁଷ ଭୟଙ୍କର

।

ବକ୍ର ବଦନ ତାହାଙ୍କର

॥

ଲୋମ ଲମ୍ୱ ସର୍ବ ଶରୀର

।

ଦେଖି ଅଜାମିଳ କାତର

॥

ଦୂରେ ବାଳକ ସଙ୍ଗେ ମିଳି

।

ତାହାର ପୁତ୍ର କରେ କେଳି

॥

ଗଭୀର ସ୍ୱନେ ଉଚ୍ଚ କରି

।

ଡାକିଲା ତାର ନାମ ଧରି

॥

ଜୀବନ ବିକଳେ ତତକ୍ଷଣେ

।

ଡାକିଲା ପୁତ୍ର ନାରାୟଣେ

॥

ମୋହିତ ଅଜାମିଳ ପୁଣ

।

ତୁଣ୍ଡେ ଉଚ୍ଚାରି ନାରାୟଣ

॥

ଶୁଣି ସ୍ୱାମୀର ନାମାକୃତ

।

ଆସି ମିଳିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତ

॥

ସେ ଅଜାମିଳ ହୃଦୟରୁ

।

ଜୀବକୁ ଆକର୍ଷଣ କରୁ

॥

ଯମଦୂତଙ୍କୁ ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତେ

।

ବଳେ ନିବାରିଲେ ତୁରିତେ

॥

ବୈବସୁତ ପ୍ରଭୁ ଯାହାର

।

ସେ ଦୂତମାନଙ୍କ ଉତ୍ତର

॥

ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତମାନଙ୍କୁ କହି

।

ତୁମ୍ଭେ ନିବାର କାହିଁ ପାଇଁ

॥

ଧର୍ମ ରାଜାର ଆଜ୍ଞାମାନ

।

କିମ୍ପାଇ କରୁଅଛ ଭଗ୍ନ

॥

କାହାର ତୁମ୍ଭେମାନେ ଦୂତ

।

କାହୁଁ ହେ ଅଇଲ ତ୍ୱରିତ

॥

କିମ୍ପାଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନିଷେଧ

।

କିବା ଉତ୍ତମ ତୁମ୍ଭେ ସିଦ୍ଧ

॥

କିବା ଦେବତା ତୁମ୍ଭେମାନେ

।

ଆନନ୍ଦେ ବସ ସନ୍ନିଧାନେ

॥

ତୁମ୍ଭର ଚକ୍ଷୁପଦ୍ମ ଦଳ

।

ବିରାଜେ କିରୀଟ କୁଣ୍ଡଳ

॥

ଉରେ ଝୁଇଇ ପଦ୍ମମାଳ

।

ଶୋଭିତ ଏ ପୀତ ଦୁକୂଳ

॥

ସର୍ବେ ନୂତନ ତନୁ ବହ

।

ଚାରୁ ଚତୁର ଭୁଜେ ଶୋହ

॥

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା କମଳ

।

ଏଣୁ ତୁମ୍ଭେ ଶୋଭା ସକଳ

॥

ଧନୁ ଖଡ଼ଗ ତୂଣ ଶର

।

ଶୋଭା ପାଉଛି ତୁମ୍ଭ କର

॥

ଦିଗମାନଙ୍କର ତିମିର

।

ଆତ୍ମ କାନ୍ତିରେ କଲ ଦୂର

॥

ଧର୍ମପାଳଙ୍କ ଭୃତ୍ୟ ଅମ୍ଭେ

।

କିମ୍ପା ନିଷେଧ କର ତୁମ୍ଭେ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଯମ ଦୂତଙ୍କ କଥାନ୍ତରେ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତେ ମନ୍ଦ ହାସରେ

॥

ମେଘ-ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରେ ବାଣୀ

।

ଯମ ଦୂତଙ୍କ ଆଗେ ଭଣି

॥

ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତା ଉଚୁଃ

ତୁମ୍ଭେ ଦୂତେ ବୈବସୁତର

।

ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଯେବେ କର

॥

ଧର୍ମ ଅର୍ଧମର ଲକ୍ଷଣ

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତତ୍ତ୍ୱ କହ ପୁଣ

॥

ପ୍ରାଣୀ କି କଲେ ଦଣ୍ଡପାଏ

।

ଦଣ୍ଡର ସ୍ଥାନ କିବା ହୁଏ

॥

ଦଣ୍ଡ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି କେଉଁ ନର

।

କହ ସେଥିର ସମାଚାର

॥

ଯମଦୂତା ଉଚୁଃ

ବେଦ ବିହିତ ଯେତେ କର୍ମ

।

ସେହି ସଂସାରେ ଅଟେ ଧର୍ମ

॥

ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ କର୍ମ ଯେତେ

।

ଅଧର୍ମ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତେ

॥

ସାକ୍ଷାତେ ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ସ୍ୱାୟମ୍ଭୁ ବୋଲି ପରିମାଣ

॥

ଯେ ଦେବ ଆପଣା ଶକ୍ତିରେ

।

ସତ୍ତ୍ୱ ରଜ ତମ ଭାବରେ

॥

ଗୁଣ ନାମ କ୍ରିୟା ରୂପରେ

।

ଯଥା ତଥା ସେ ଭିନ୍ନ କରେ

॥

ସୂର୍ଯ୍ୟାଗ୍ନି ବାୟୁ ସନ୍ଧ୍ୟା କାଳ

।

ଆକାଶ ସୋମ ଅହଜଳ

॥

ପୃଥିବୀ ରାତ୍ରି ଦିଗମାନ

।

ଦେହୀ ଧର୍ମର ସାକ୍ଷୀ ଜାଣ

॥

ଅଧର୍ମ ପାରନ୍ତି ଏ ଜାଣି

।

ଦଣ୍ଡର ସ୍ଥାନଟି ଏ ପୁଣି

॥

କର୍ମ ଆୟତ୍ତ ହୋଇ ଜନ

।

ଦଣ୍ଡର ହୁଅନ୍ତି ଭାଜନ

॥

ଏ ଘେନି ପାପୀ ପ୍ରାଣୀମାନେ

।

ଉତ୍ତମ ମଧମରେ ଜନ୍ମେ

॥

ସତ୍କର୍ମ ଯେମାନେ କରନ୍ତି

।

ସ୍ୱକର୍ମ ଫଳ ସେ ଲଭନ୍ତି

॥

ମନ୍ଦ କରମ ଯୁକ୍ତ ଯେହୁ

।

ସୁକର୍ମ ଭୁଞ୍ଜିବ ସେ କାହୁଁ

॥

ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ ଆଚରଣ

।

କରନ୍ତି ଯେହୁ ପ୍ରାଣୀ ପୁଣ

॥

ସେ ପ୍ରାଣୀମାତ୍ରେ ଅବନୀରେ

।

ଫଳାଫଳକୁ ଭୋଗ କରେ

॥

ହେ ଦେବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୁମ୍ଭେମାନେ

।

ସଂସାରେ ପ୍ରାଣୀମାନେ ଯେହ୍ନେ

॥

ତ୍ରିବିଧ ଲକ୍ଷଣ ଲଭନ୍ତି

।

ଯେ ଯଥା କର୍ମ ଆଚରନ୍ତି

॥

ପୁଣି ବିହିତ ତାହାଙ୍କରି

।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ବିଷୟ ବିଚାରି

॥

କାଳର ଏହି ତତ୍ତ୍ୱମାନେ

।

ଗୁଣର ବନ୍ଧନ କାରଣେ

॥

ତମ ଗୁଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ

।

ଆଉ ସ୍ୱଧର୍ମ ନ ଜାଣଇ

॥

ସତ୍ତ୍ୱଗୁଣକୁ ନ ଜାଣଇ

।

ଜନ୍ମ ଅକାରଣେ ନାଶଇ

॥

ବିଧାତା ପଞ୍ଚଭୂତେ ପୁଣ

।

ସୃଷ୍ଟିକୁ କରଇ ଭିଆଣ

॥

ମହତ ଯହୁଁ ଅହଙ୍କାର

।

ଏ ଆଦି ଯେତେକ ଆଚାର

॥

ତ୍ରିଗୁଣ ଆଦି ଶକ୍ତି ଯୁକ୍ତେ

।

ଏହାଙ୍କୁ ଧରି ହୃଦଗତେ

॥

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରରେ ଦେହୀ

।

ହରଷେ ଶୋକକୁ ଲଭଇ

॥

ତାଙ୍କ ଗର୍ବ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମତ

।

କରଇ କର୍ମ ବିପରୀତ

॥

ଦୋଷକାରକ ପ୍ରାୟ ହୋଇ

।

କର୍ମରେ ଆତ୍ମାକୁ ରଖଇ

॥

ଏ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ସେହି

।

ତହିଁ ରହଇ ମୋହ ପାଇ

॥

ସ୍ୱଭାବେ କର୍ମ ବଶ ହୋଇ

।

ନିରତେ କୁକର୍ମ କରଇ

॥

ଅବ୍ୟକ୍ତ କର୍ମକୁ କରିଣ

।

କହଇ ଶୁଣ ହେ ରାଜନ

॥

ପ୍ରକୃତି ସଙ୍ଗରୁ ପୁରୁଷ

।

ସର୍ବ କର୍ମକୁ କରେ ନାଶ

॥

ପୂର୍ବ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ଏବେ ଶୁଣ

।

ବେଦ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ

॥

ଧର୍ମ ସୁଶୀଳବନ୍ତ ପୁଣ

।

ସୁସାଧୁ ମହତ ଲକ୍ଷଣ

॥

ମୃଦୁମନ୍ତ୍ରଜ୍ଞ ଶୁଚି ଦାତା

।

ସତ୍ୟ ବଚନ ଧୃତବ୍ରତା

॥

ଅତିଥି ବୃଦ୍ଧ ଗୁରୁ ଅଗ୍ନି

।

ସୁସାଧୁ ବୁଦ୍ଧି ଚିତ୍ତେ ଘେନି

॥

ସର୍ବ ଭୂତରେ ମିତ୍ର ପଣ

।

କୋପ ବର୍ଜିତ ସାଧୁ ଗୁଣ

॥

ଅଶେଷ ପୁଣ୍ୟସ୍ଥାନ ଏହି

।

ସୁଶୀଳ ବୃତ୍ତିରେ ଜୀଅଁଇ

॥

ପିତୃ ଆଜ୍ଞାରେ ଏ ବ୍ରାହ୍ମଣ

।

ଏକକାଳେ ବନେ ଗମନ

॥

ପୁଷ୍ପ ସମିଧ ଫଳ କୁଶେ

।

ଘେନି ଆସଇ ମନ ତୋଷେ

॥

ସ୍ତିରୀ ସହିତେ ବନେ ଥିଲା

।

କାମୀ ଶୂଦ୍ରାକୁ ଏ ଦେଖିଲା

॥

ମଦ୍ୟ ପାନରେ ରକ୍ତ ନେତ୍ର

।

ବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ଅଛି ଚିତ୍ତ

॥

ନୀବି ଖସିଛି ମତ୍ତ ଭରେ

।

ଶୂଦ୍ରା ଲଜ୍ଜାକୁ କରି ଦୂରେ

॥

ହାସ୍ୟ ଗାୟନ କ୍ରୀଡା ରସ

।

ଲୀଳା କରଇ ତାର ପାଶ

॥

ନିଜ ଯୁବତୀ କୁଳ ସ୍ତିରୀ

।

ସେ ବିପ୍ର ଶୂଦ୍ରା ଦେଖିକରି

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବଶେ ଅନୁସରି

।

ମନେ ମୋହିତ ହୋଇ କରି

॥

କନ୍ଦର୍ପେ ଲିପ୍ତ ମନ ହୋଇ

।

ବାହୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରଇ

॥

ଆପଣା ଆତ୍ମା ସ୍ଥିର କରି

।

ମନ ସମର୍ଥ ନ ବିଚାରି

॥

ଯେବେ ସେ ସତ୍ୱ ଗୁଣେ ସ୍ଥିତ

।

କନ୍ଦର୍ପେ ହୋଇଛି ପୀଡିତ

॥

ସ୍ତିରୀ ବିଷୟେ ଅଭିରାମ

।

କପଟେ ଗୃହେ ହୁଏ କାମ

॥

ଏଣେ ଯନ୍ତ୍ରିତ ମନ ଯାର

।

ଅଜ୍ଞାନେ କରି କର୍ମ ଦୂର

॥

ପୀନ ଉରଜେ ମନ ହରେ

।

ସ୍ନେହରେ ସ୍ତିରୀ ବିଷୟରେ

॥

ପତି ତୋଷନ୍ତି ହାସ୍ୟ କରି

।

ପ୍ରସନ୍ନେ ଏମନ୍ତେ ସୁନ୍ଦରୀ

॥

ନିଜ ଯୁବତୀ କୁଳ ସ୍ଥିତ

।

ତେଜିଲା ବିପ୍ର ମନ୍ଦ କୃତ୍ୟ

॥

ସ୍ୱୈରିଣୀ ଅପାଙ୍ଗ କୁଣ୍ଠିତ

।

ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଲା ତାର ହତ

॥

ଅଧର୍ମ ବୁଦ୍ଧି ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ

।

ନିରତେ ବେଶ୍ୟା ପରାୟଣ

॥

ଧର୍ମ ଅଧର୍ମେ ଧନ ଆଣି

।

ସନ୍ତୋଷେ କରଇ ସ୍ୱୈରିଣୀ

॥

ଯେଉଁ କାରଣୁ ଲଙ୍ଘି ଶାସ୍ତ୍ର

।

ଶୂଦ୍ରାଣୀ ଋଚି ଅନୁବ୍ରତ

॥

ଗୃହ ସ୍ୱକର୍ମେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିଲା

।

ପୂର୍ବରୁ ଧର୍ମ ନାଶ ଗଲା

॥

ଏଣୁ ଏ ପାପୀ ଦ୍ୱିଜେ ନେଇ

।

ଯମର ଛାମୁରେ ଦେବଇଁ

॥

ବୋଇଲେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ

।

ଯମଦୂତେ ବେଗେ ପ୍ରବେଶ

॥

ଶୁକ ଉବାଚ

ଏମନ୍ତ ଭଗବତ ଦୂତେ

।

ଭାଷିତ ହୋଇ ଯମଦୂତେ

॥

ରାଜନ ଶୁଣି ଏ ଅନ୍ତରେ

।

ତାହାଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଅନୁସାରେ

॥

ସକଳ ଧର୍ମ ସେ ଜାଣନ୍ତି

।

ଯମଦୂତଙ୍କୁ ସେ ବୋଲନ୍ତି

॥

ବିଷ୍ଣୁଦୁତା ଉଚୁଃ

ଏ ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଦଭୂତ

।

ଦେଖିଲୁ ତୁମ୍ଭର ଚରିତ

॥

ସମଦରଶୀ ସାଧୁଜନେ

।

ଅଧର୍ମ ଚରିତ କେସନେ

॥

ଅଦଣ୍ଡ ଅପାପୀ ଯେ ପ୍ରାଣୀ

।

ତାହାଙ୍କୁ ବ୍ୟର୍ଥେ ଦଣ୍ଡ ପୁଣି

॥

ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ ପିତା ହୋଇ

।

ଯେବେ ସେ ପ୍ରଜା ଶାସ୍ତିଦେଇ

॥

ତେବେ ସେ କାହାର ଶରଣ

।

ହୋଇବ କହ ହେ କାରଣ

॥

ମହତେ ଯାହା ଆଚରିବେ

।

ଇତର ତାହାହିଁ କରିବେ

॥

ସେ ଯାହା ପ୍ରମାଣ କରିବେ

।

ଲୋକେ ତଦନୁବର୍ତ୍ତୀ ହେବେ

॥

ଯାହାର ଅଙ୍କେ ଶିର ଦେଇ

।

ନିଃଶଙ୍କେ ନିଦ୍ରାକୁ ଭଜଇ

॥

ସେ ଧର୍ମାଧର୍ମ ନ ଜାଣଇ

।

ପଶୁ ଯେସନେ ସୁଖେ ଥାଇ

॥

ମିତ୍ର ସ୍ୱଭାବ ଯାର ହୋଇ

।

ବିଶ୍ୱାସେ ଆତ୍ମା ସମର୍ପଇ

॥

ବିଶ୍ୱାସେ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର

।

ଦୟା ପୂରିତ ଯା ଶରୀର

॥

ବିଶ୍ୱାସୀ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ କେମନ୍ତେ

।

ହିଂସା କରନ୍ତି ହୃଦଗତେ

॥

କୋଟି ଜନ୍ମର ଶୁଭଫଳ

।

କଲା ଏ ଦ୍ୱିଜ ଅଜାମିଳ

॥

ତେଣୁ ଚତୁରାକ୍ଷର ନାମ

।

ମୁଖେ ବୋଇଲା ନାରାୟଣ

॥

ତେଣୁ ନାଶିଲା ମନ୍ଦକୃତ୍ୟ

।

ହୋଇଲା ସର୍ବ ପାପୁ ମୁକ୍ତ

॥

ଯେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ମଦ୍ୟପାନ

।

ଗୁରୁ ପତ୍ନୀ ଅଭିଗମନ

॥

ମିତ୍ର ବିଷୟେ ଅପରାଧୀ

।

ସ୍ତିରୀ ରାଜା ପିତୃ ଗୋବଧୀ

॥

ଏ ଆଦି ପାପ ଯେ ଆଚରେ

।

ସର୍ବ ଦୁରିତ ନିଶ୍ଚେଁ ହରେ

॥

ପ୍ରାଶ୍ଚିତ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର

।

ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ ବିଷ୍ଣୁର

॥

ପାପରେ ଗ୍ରସ୍ତ ସେ ନୁହନ୍ତି

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭୁବନକୁ ଗମନ୍ତି

॥

ଏଣୁ ଏହାକୁ ତୁମ୍ଭେମାନେ

।

ତେଜିଣ ଯାଅ ହେ ଭୁବନେ

॥

ଏହାର ଯେତେ ପାପମାନ

।

ବସିଣ କଲା ସେ ଦହନ

॥

ଏଣୁ ଏ ଦ୍ୱିଜ ଅଜାମିଳ

।

ନିକଟେ ମରଣର କାଳ

॥

ତୁଣ୍ଡେ ଉଚ୍ଚାରି ନାରାୟଣ

।

ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଲା ତତକ୍ଷଣ

॥

ସଙ୍କେତ ପରିହାସ ବେଳେ

।

ଗୀତାଳାପରେ ଯେବା ହେଳେ

॥

ବୈକୁଣ୍ଠ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଇ

।

ତାର କଳୁଷ ନ ରହଇ

॥

ପତନ ସ୍ପଳନ ଭଗ୍ନରେ

।

ନାନା ପ୍ରକାରେ ସେ ସୁମରେ

॥

ତୁଣ୍ଡେ ଉଚ୍ଚାରି ହରି ନାମ

।

ତାହାକୁ ନ ଦଣ୍ଡଇ ଯମ

॥

ଅଳ୍ପ ବହୁତ ପାପମାନ

।

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତରେ ଯଥାକ୍ରମ

॥

ପାପରୁ ଲଘୁ ଗୁରୁ ଜାଣି

।

ମୁନି କହନ୍ତି ପରିମାଣି

॥

ତପସ୍ୟା ଆଦି ଯଜ୍ଞ ସ୍ଥାନେ

।

ପାପ ନାଶନ୍ତି ମୁନି ଜନେ

॥

ତାହାଙ୍କ ହୃଦେ ପାପ ନାହିଁ

।

ପାଦ ପଙ୍କଜ ନିତ୍ୟେ ଧ୍ୟାୟି

॥

ଜ୍ଞାନ ଅଜ୍ଞାନ ଯେହୁ ପ୍ରାଣୀ

।

ସ୍ମରଣେ କରେ ଚକ୍ରପାଣି

॥

ନାମ କରନ୍ତି ସଂକୀର୍ତ୍ତନ

।

ପାପକୁ କରନ୍ତି ଦହନ

॥

ଯେସନେ ବହୁ କାଷ୍ଠରାଶି

।

ଅନଳ ପ୍ରବେଶେ ବିନାଶି

॥

ଯେମନ୍ତେ ରୋଗ ବଳବନ୍ତ

।

ଶରୀରେ ହୋଇ ଉପଗତ

॥

ତେବେ ସେ ଆତ୍ମା ଗୁଣେ ତାର

।

ସେ କି ନ କରେ ଉପକାର

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତଙ୍କ ଧର୍ମବାଣୀ

।

କୃତାନ୍ତ ଦୂତମାନେ ଶୁଣି

॥

ଅଜାମିଳକୁ ପାଶୁ ଫେଇ

।

ମୃତ୍ୟୁରୁ ଦେଲେ ବାହୁଡାଇ

॥

ଯମର ଦୂତମାନେ ଗଲେ

।

ଏ ସର୍ବ ଯମକୁ କହିଲେ

॥

ପାପରୁ ମୁକ୍ତ ଅଜାମିଳ

।

ଦେହ ଲଭିଲା ତତକାଳ

॥

ବିନାଶ ସର୍ବ ଭୟ ତାର

।

ଶିରରେ ଦେଇ ବେନିକର

॥

ବିଷ୍ଣୁଦୂତଙ୍କୁ ନମସ୍କାର

।

ଉଲ୍ଲାସ ହୋଇଛି ମନର

॥

ପ୍ରସନ୍ନ ମୁଖ ଦେଖି ତାର

।

ଜାଣିଲେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ କିଙ୍କର

॥

ତକ୍ଷଣେ ହୋଇ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

।

ତାହାର ନିକଟୁ ରାଜନ

॥

ଏଥୁ ଅନ୍ତରେ ବିପ୍ର ଶୁଣି

।

ବିଷ୍ଣୁ ଯମଦୂତଙ୍କ ବାଣୀ

॥

ଧର୍ମ ଭାଗବତର ଶୁଦ୍ଧ

।

ଗୁଣର ଆଶ୍ରୟ ତ୍ରିବିଧ

॥

ତକ୍ଷଣେ ଚରଣାର ବିନ୍ଦେ

।

ଭକ୍ତି ଲଭିଲା ଅପ୍ରମାଦେ

॥

ହରି ଚରିତ ଉଚ୍ଚାରଣେ

।

ପବିତ୍ର ଶୁଭ ସୁମରଣେ

॥

ସନ୍ତାପମାନ ତାର ଗଲା

।

ଯେ କ୍ଷଣେ ବିଷ୍ଣୁ ସୁମରିଲା

॥

ଆହା ମୋହର ବଡ କଷ୍ଟ

।

ଅଜିତ ଇନ୍ଦ୍ରିୟେ ମୁଁ ନଷ୍ଟ

॥

ସୁକର୍ମ କଲି ମୋର କ୍ଷୀଣ

।

ଯେଣୁ ବୃଷଳୀକୁ ଗମନ

॥

ଅଧର୍ମ ଆଚରଣ କରି

।

କାଟିଲି ଦିବସ ଶର୍ବରୀ

॥

ଧିକ ମୋହର ମନ୍ଦକୃତ୍ୟ

।

କୁଳରେ କଳଙ୍କ ବିଦିତ

॥

ତେଜିଣ ନିଜ ପତ୍ନୀ ସତୀ

।

ରମିଲି ମେଳେଛ ଅସତୀ

॥

ବୃଦ୍ଧ ଅନାଥ ପିତାମାତ

।

ମୋର ବିହୁନେ ଅରକ୍ଷିତ

॥

ତପସ୍ୱୀରୂପେ ଥାନ୍ତି ବନେ

।

ତାହାଙ୍କୁ ତେଜି ଅକାରଣେ

॥

ବିଧି ବିଯୋଗ ଯେତେ କର୍ମ

।

ଲଭିବି ନରକ ଦାରୁଣ

॥

ଧର୍ମ ହ୍ରିଂସକ ପ୍ରାଣୀ ଯେହି

।

ଯମ ଯାତନା ଲଭେ ସେହି

॥

କି ଏ ସ୍ୱପନେ ଅଦଭୂତେ

।

ଯେସନେ ଦେଖିଲି ସାକ୍ଷାତେ

॥

ପାଶ ଦଉଡି ହସ୍ତେ କରି

।

ଯେ ମୋତେ ନେଉଥିଲେ ଧରି

॥

ତେଣୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ବଡ ପଣେ

।

କ୍ଷଣକେ ଚାଲିଗଲେ କେଣେ

॥

ଏ ଅନ୍ତେ ସିଦ୍ଧ ଚାରି ଜଣ

।

ତାଙ୍କର ରୂପ ମନୋରମ

॥

ପାଶେ ବନ୍ଧନ ମୋତେ କରି

।

ନିଅନ୍ତେ ଅଧୋଭୂମି ଧରି

॥

ଛଡାଇ ଦେଲେ ଏହିକ୍ଷଣି

।

କ୍ଷଣକେ ଗଲେ କାହିଁ ପୁଣି

॥

ଏ ଅନନ୍ତରେ ସାଧୁଜନ

।

ମୋହର ଦେଲେ ଦରଶନ

॥

ଏଣେ ହୋଇଲା ଶୁଭ ଫଳ

।

ଯେ ନାମ ପରମ ମଙ୍ଗଳ

॥

ଅଶୁଚି ଦାସୀପତି ମୁହିଁ

।

ମୋ ତହୁଁ ପାପୀ ଅଛି କାହିଁ

॥

ମୋହର ମରଣର କାଳେ

।

ନାମ କୀର୍ତ୍ତନ ଅବହେଳେ

॥

ଜିହ୍ୱା ମୋ କେମନ୍ତେ ବୋଇଲା

।

କଳ୍ପତରୁ କି ଦୟାକଲା

॥

ମୁଁ କାହିଁ ଧୂର୍ତ୍ତ ପାପୀବର

।

ବିପ୍ର କୁଳର ଲଜ୍ଜା କର

॥

ବୈକୁଣ୍ଠ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ

।

ସେ ନାମ ପରମ କାରଣ

॥

କେମନ୍ତେ କରିବଇଁ ମୁହିଁ

।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ କ୍ଷେତ୍ରେ ମୁଁ ଅଛଇ

॥

ଏମନ୍ତ ମାୟାଭାବ ଛାଡି

।

ବ୍ରହ୍ମ ଭାବରେ ଦେହ ବୁଡି

॥

ମୋଚନ କରି ଏ ବନ୍ଧନ

।

ଅବିଦ୍ୟା କାମେ ଯାର ମନ

॥

ସର୍ବ ଭୂତରେ ଶାନ୍ତି ହୋଇ

।

ଦୟା ବହିବି ଚିତ୍ତେ ମୁହିଁ

॥

ସେ ମାୟା ଗ୍ରସ୍ଥ ମୋର ମନ

।

ନିଶ୍ଚୟ କରିବି ମୋଚନ

॥

ଯେଉଁ ମାୟାରେ ମୋହ ମୁହିଁ

।

କ୍ରୀଡା କୁରଙ୍ଗପ୍ରାୟ ହୋଇ

॥

ଦେହ ସମ୍ପଦ ମୋର ଯେତେ

।

ଅଛଇ ଦମ୍ଭ ଅବିରତେ

॥

ଏହାଙ୍କୁ ତେଜି ଶୁଦ୍ଧ ମନ

।

କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ହେଉ ଲୀନ

॥

ଏମନ୍ତେ ହ୍ୱନ୍ତେ ଶୁଦ୍ଧ ଜ୍ଞାନ

।

ତେଣୁ ସେ ସାଧୁ ଦରଶନ

॥

ତେଜି ସେ ସକଳ ବନ୍ଧନ

।

ଗଙ୍ଗା ଗମନେ ତାର ମନ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଦେବ ସଦନେ ବିପ୍ର ଯାଇ

।

ନିଶ୍ଚଳ ମନେ ଯୋଗଧ୍ୟାଇ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ନିଗ୍ରହ କରିଣ

।

ବ୍ରହ୍ମେ ନିବେଶି ସ୍ଥିର ମନ

॥

ସକଳ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ପରିହରି

।

ସମାଧି ଆତ୍ମଯୋଗ କରି

॥

ପରମ ବ୍ରହ୍ମେ ମନ ଦେଲା

।

ମନକୁ ତହିଁ ନିବେଶିଲା

॥

ବ୍ରହ୍ମ ଭଜନେ ମନ ସ୍ଥିର

।

ଦେଖିଲା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପୟର

॥

ପୂର୍ବେ ଯେ ରୂପ ଦେଖିଥିଲା

।

ପୁଣି ଦେଖନ୍ତେ ପ୍ରଣମିଲା

॥

ଗଙ୍ଗାକୁ ଦେଖି ଦ୍ୱିଜବର

।

ଛାଡ଼ିଲା ନିଜ କଳେବର

॥

ତକ୍ଷଣେ ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତ ପ୍ରାୟ

।

ହୋଇଲା ତାର ନିଜ କାୟ

॥

ବିଷୟ କ୍ଲେଶ ତା ଖଣ୍ଡନ

।

ବେଷ୍ଟିତ ହୋଇ ବିଷ୍ଣୁଗଣ

॥

ହେମ ବିମାନ ଆରୋହିଲା

।

ତକ୍ଷଣେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଗଲା

॥

ଦାସୀର ପତି ଗତି କର୍ମ

।

ନଷ୍ପଳ ତାର ନିଜ ଧର୍ମ

॥

ବ୍ରତ ବିହୀନ ଯେଉଁ ନର

।

ନରକେ ପଡେ ତା ଶରୀର

॥

ଈଶ୍ୱର ନାମ ଗ୍ରହଣରୁ

।

ତତ୍କାଳେ ମୁକ୍ତି ନରକରୁ

॥

ମୋକ୍ଷ ବାଞ୍ଛିତ ନରଙ୍କର

।

ତୀର୍ଥ ସେବନ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବର

॥

କର୍ମ ବନ୍ଧନରେ ଛେଦନ

।

ଏହାର ସମ ନାହିଁ ଆନ

॥

ଯେ ଜନ ରଜ-ତମେ ଥାଇ

।

କର୍ମେ ମଳିନ ନିତ୍ୟେ ହୋଇ

॥

ସେ ପ୍ରାଣୀ ନାରାୟଣ ନାମ

।

ଅଶେଷ ପାପର ଖଣ୍ଡନ

॥

ଶୁଣଇ ଶ୍ରଦ୍ଧାଯୁକ୍ତ ହୋଇ

।

ବଦନେ କୀର୍ତ୍ତନ କରଇ

॥

ସେ ପ୍ରାଣୀ ନରକେ ନ ଯାଇ

।

ଯମ ଯାତନା ତାକୁ ନାହିଁ

॥

ଏଣେ ନିର୍ମଳ ପ୍ରାଣୀ ହୋଇ

।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ବିଷ୍ଣୁ ଲୋକେ ଯାଇ

॥

ମରଣ କାଳେ ଅଜାମିଳ

।

ପୁତ୍ର ଭାବରେ ଆଦିମୂଳ

॥

ନାମକୁ ଆକୁଳେ ଉଚ୍ଚାରି

।

ଭବ ସାଗରୁ ହେଲା ପାରି

॥

ସର୍ବ ଦୁଷ୍କୃତ ତାର ଗଲା

।

ପରମ ପଦ ସେ ଲଭିଲା

॥

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ହରି ସ୍ମରେ ଯେବା

।

ତାହାର କଥା କି କହିବା

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମର ମହିମା

।

ଶୁକ କହିଲେ ତାର ସୀମା

॥

ବୋଇଲେ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ଷଷ୍ଠ ସ୍କନ୍ଧରେ ଭାଗବତ

॥

ରାଜୋବାଚ

ଆପଣା ଦୂତ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

କି କି ବୋଇଲେ ଦଣ୍ଡପାଣି

॥

ଯମ ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ହତ

।

ତେଣୁ ହୋଇଲା ବିପରୀତ

॥

ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତରେ ଯମଦୂତ

।

ଯେଣୁ ହୋଇଲେ ପରାଜିତ

॥

ଯାହାର ବଶ ସର୍ବଜନେ

।

ଏ ଯେ ପବିତ୍ର ମୋର ମନେ

॥

ଯମର ଦଣ୍ଡ ଭଗ୍ନ କଥା

।

ପୂର୍ବରୁ ଶୁଣିଲା ନାହିଁ ତା

॥

ଏ ତ ସଂସାରେ ଅଦଭୂତ

।

ଭୋ ମୁନି କହିବା ତଦନ୍ତ

॥

ତୁମ୍ଭର ତହୁଁ ଅନ୍ୟ କେହି

।

ସଂଶୟ ଛେଦି ମୋର ନାହିଁ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତରେ ଯମଦୂତ

।

ଯେଣୁ ହୋଇଲେ ପରାଜିତ

॥

ଯମର ଛାମୁରେ ଚଳିଲେ

।

ସକଳ ବାରତା କହିଲେ

॥

ଯମଦୂତା ଉଚୁଃ

ସଂସାରେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ଯେତେ

।

ଏହାଙ୍କ ଶାସ୍ତି ଅବା କେତେ

॥

ତ୍ରବିଧ କର୍ମ ଯେ କରନ୍ତି

।

ସଂସାରେ ଫଳ ସେ ଲଭନ୍ତି

॥

ତେବେ ଅଖିଳ ଲୋକଙ୍କର

।

ଦଣ୍ଡ କରନ୍ତି ଯେ ଅପାର

॥

ତାହାର ମୃତ୍ୟୁ ଜାଣ ନାହିଁ

।

ଅମୋକ୍ଷ ଅଛି ଅବା କାହିଁ

॥

କର୍ମର ବଶ ହୁଏ ଜନ୍ତୁ

।

ଶାସ୍ତି ଲଭନ୍ତି କର୍ମ ହେତୁ

॥

ଯେଣୁ ଏ ଶାସ୍ତି ଏକ ଜାଣ

।

ତେଣୁ ଏ ଦୁଷ୍ଟ ଶାସ୍ତିମାନ

॥

ଏହି ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁଙ୍କର

।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଶାସ୍ତି ଦଣ୍ଡଧର

॥

ଈଶ୍ୱରମାନଙ୍କ ଈଶ୍ୱର

।

ଶୁଭ ଅଶୁଭର ଠାକୁର

॥

ତୁମ୍ଭର ତାପ ଏବେ ନାହିଁ

।

ପାପିଷ୍ଠ ଲୋକହିଁ ତରଇ

॥

ଅଦ୍ଭୁତ ସିଦ୍ଧ ଚାରିଜଣ

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କଲେ ଅବଜ୍ଞାନ

॥

ତୁମ୍ଭେ ଆଦେଶ ଘେନି ଶିରେ

।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଆଣୁଥିଲୁ ତାରେ

॥

ଯାତନା ଗୃହକୁ ଆଣନ୍ତେ

।

ମୋଚନ କରିଣ ତୁରିତେ

॥

ପାଶକୁ ଛେଦିଲେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

।

ସେମାନେ ଗଲେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ଜାଣିବାର ପାଇଁ

।

ଇଚ୍ଛା କରିଛୁ ଦଣ୍ଡ ସାଇଁ

॥

ଶୁଣିବା କ୍ଷମା ଯେବେ ଅଛି

।

ଏ କଥା କହ ପ୍ରଭୁ କିଛି

॥

ଯେ କ୍ଷଣେ ପାପୀ ଦୁଷ୍ଟଜନ

।

ଉଚ୍ଚାରି ଥିଲା ନାରାୟଣ

॥

ଭୟ ନ କର ହୋ ବୋଇଲେ

।

ତକ୍ଷଣେ ଆସି ସେ ମିଳିଲେ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଦୂତଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଯମ

।

ଆନନ୍ଦେ ହରଷ ବଦନ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଭୟ ଚରଣ

।

ତକ୍ଷଣେ କରି ସୁମରଣ

॥

ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରୀତି ହୋଇ ମନେ

।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଭୃତ୍ୟଜନେ

॥

ଯମ ଉବାଚ

ମୋ ତହୁଁ ଅଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଶୁଣ

।

ଜଗତ ଯାହାର ଭିଆଣ

॥

କାର୍ପାସୁ ଯେହ୍ନେ ବସ୍ତ୍ର ହୋଇ

।

ବିଶ୍ୱ ତେମନ୍ତ ତାର ତହିଁ

॥

ଯାହାର ଅଂଶରୁ ଜଗତ

।

ଜନ୍ମ ପାଳନ ପୁନର୍ହତ

॥

ଯାହାର ନାମ ତତ୍ତ୍ୱ ଗୁଣ

।

ବନ୍ଧନ କରେ ପ୍ରାଣୀ ମନ

॥

କେଣିକି ଯାଇ ନ ପାରଇ

।

ରଜ୍ଜୁରେ ଯେହ୍ନେ ଗୋରୁ ଥାଇ

॥

ନିୟମ ଡ଼ୋରେ ତାହାଙ୍କର

।

ବନ୍ଧା ହୋଇଛି ଚରାଚର

॥

ନାନା କର୍ମରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ

।

ଜଗତ ତାହାକୁ ସେବଇ

॥

ମୁହିଁ ମହେନ୍ଦ୍ର ନଈର୍ଋତ

।

ବରୁଣ ଆଦି ଯେ ଦିଗନ୍ତ

॥

ସୋମ ଅନଳ ମହେଶ୍ୱର

।

ପବନ ବ୍ରହ୍ମା ଦିବାକର

॥

ଏ ଆଦି ବିଶ୍ୱାବସୁ ଯେତେ

।

ରୁଦ୍ରଗଣଙ୍କର ସହିତେ

॥

ସିଦ୍ଧ କିନ୍ନର ଆଦିକରି

।

ଯେତେ ସଂସାରେ ଅଧିକାରୀ

॥

ସଂସାରେ କର୍ତ୍ତା ଅଛି ଯେତେ

।

ଭୃଗୁ ଆଦି ଦେବ ସହିତେ

॥

ଏ ଆଦି ଯେତେକ କହିଲୁ

।

ତାହାର ମାୟା ନ ଜାଣିଲୁ

॥

କେବା ଜାଣିବ ତା ମହିମା

।

ପ୍ରଭୁର ନାମ ଗୁଣ ସୀମା

॥

ଚକ୍ଷୁ ହୃଦୟ ବାକ୍ୟ ମନେ

।

ଯାକୁ ଚିନ୍ତନ୍ତି ସାଧୁଜନେ

॥

ସର୍ବ ଶରୀର ଆତ୍ମା ରୂପ

।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କର ଯେ ଅମାପ

॥

ଯେ ପ୍ରଭୁ ଆତ୍ମା ତନ୍ତ୍ରେ ଥାଇ

।

ସଂସାରେ ଚେଷ୍ଟା ଯେ କରଇ

॥

ହେ ଦୂତେ ଶୁଣ ମୋ ଉତ୍ତର

।

ଯାହାର ରୂପ ଗୁଣ ସାର

॥

ସଂସାରେ ନିର୍ଭୟେ ବିହରେ

।

ହେଳେ ଅଶେଷ ପ୍ରାଣୀ ତାରେ

॥

ଦେବ ପୂଜିତେ ଯେହୁ ଯୁକ୍ତ

।

ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତ

॥

ଭକ୍ତିବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କୁ

।

ଶତ୍ରୁର ଶଙ୍କା ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ

॥

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସଦା ସେ ରଖନ୍ତି

।

ସର୍ବତ୍ର ଯେ ବିହରୁ ଥାନ୍ତି

॥

ବିଷ୍ଣୁ ଅତିଥି ଯେଉଁ ଧର୍ମ

।

ଅଜ୍ଞାନ ଦେବ ଋଷିଗଣ

॥

ସିଦ୍ଧ ଅସୁର ଯକ୍ଷଗଣେ

।

ମନୁଷ୍ୟ ବିଦ୍ୟାଧରମାନେ

॥

ଏ ସର୍ବ ଜାଣିବେ କେମନ୍ତ

।

ତାହାର ମାୟା ଅପ୍ରମିତ

॥

ସ୍ୱୟୁମ୍ଭୁ ନାରଦ କୁମର

।

ଶିବ କପିଳ ମନୁବର

॥

ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ ଜନକ ଭୀଷ୍ମ

।

ବଳି ଶୁକ ମୁନି ଦ୍ୱାଦଶ

॥

ହେ ଦୂତେ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତ ଏତେ ପ୍ରାଣୀ

॥

ଗୁପତ ବିଶୁଦ୍ଧ ଦୁର୍ବୋଧ

।

ଏ ଧର୍ମ ଜାଣି ମୃତ୍ୟୁଚ୍ଛେଦ

॥

କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଯାର ମନ

।

ସଂସାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେହି ଜନ

॥

ନାମ ଉଚ୍ଚାରନ୍ତି ଯେ ବାରେ

।

ଭକତ ବୋଲି କହି ତାରେ

॥

ଭାଗବତ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ବାଣୀ

।

ପରମଧର୍ମେ ପରିମାଣି

॥

ହେ ଦୂତେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନାମ

।

ମାହାତ୍ମ୍ୟ ଦେଖ ଉଚ୍ଚାରିଣ

॥

ଅଜାମିଳ ଯେ ସେ ନାମରୁ

।

ମୁକ୍ତ ହେଲା ମୃତ୍ୟୁ ପାଶରୁ

॥

ବିଷ୍ଣୁର ନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ

।

ପ୍ରାଣୀର ପାପ ବିମୋଚନ

॥

ତକ୍ଷଣେ ନିକଟେ ମରଣ

।

ପୁତ୍ରର ନାମ ନାରାୟଣ

॥

ଉଚ୍ଚାର କଲା ଅଜାମିଳ

।

ମୁକ୍ତି ଳଭିଲା ତତକାଳ

॥

ନାମ ମହିମା ନ ଜାଣନ୍ତି

।

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରେ ମୋହି ହୋନ୍ତି

॥

ଯଜ୍ଞାଦି କରି ଜଡ଼ମତି

।

ନାନା କର୍ମରେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ୍ତି

॥

ଏମନ୍ତ ଯେ ଜାଣି ପଣ୍ଡିତେ

।

କୃଷ୍ଣ ସ୍ମରନ୍ତି ଅବିରତ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ଦଣ୍ଡ ନାହିଁ

।

ପାତକ ଯେତେ ତାଙ୍କୁ ଥାଇ

॥

ସକଳ ପାପ ହୁଏ ଭଙ୍ଗ

।

ଯେବେ ସେ ଈଶ୍ୱରରସଙ୍ଗ

॥

ସମ ଦରଶୀ ସାଧୁଜନ

।

ଯେସନେ ବିଷ୍ଣୁ ନାରାୟଣ

॥

ଦେବତା ସିଦ୍ଧି ତାହାଙ୍କର

।

ଯଶ କରନ୍ତି ସେ ବିସ୍ତାର

॥

ପରମ ଈଶ୍ୱର ପାଦରେ

।

ରକ୍ଷିତ ହୋଇ ସେହୁ ନରେ

॥

ତାହାର ଦଣ୍ଡରେ ମୋହର

।

କେବେହେଁ ନାହିଁ ଅଧିକାର

॥

ମୁକୁନ୍ଦ ଚରଣାରବିନ୍ଦ

।

ନିତ୍ୟ ସ୍ରବଇ ମକରନ୍ଦ

॥

ତହୁଁ ବିମୁଖେ ଯେତେ ଜନ

।

ତାହାଙ୍କୁ କରାଇ ବନ୍ଧନ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ଆଣି ମୋ ଅଗ୍ରତେ

।

ଯାତନା ଦିଅ ଅବିରତ

॥

ନିର୍ଲ୍ଲୋଭ ଯେ ପରମ ହଂସ

।

ତା ସଙ୍ଗେ ନ କରି ଜିଘାଂସ

॥

ଗୃହ ବନ୍ଧନେ ମନ ଦେଇ

।

ନିତ୍ୟେ ଅସାଧୁ ପଣେ ଥାଇ

॥

ଜିହ୍ୱାକୁ ନ ଆସଇ ନାମ

।

ନ ଚିନ୍ତେ ଅଭୟ ଚରଣ

॥

କୃଷ୍ଣର ପାଦେ ଶିର ଦେଇ

।

କେଭେହେଁ ସ୍ତୁତି ନ କରଇ

॥

ବିଷ୍ଣୁର କର୍ମରେ ବର୍ଦ୍ଧିତ

।

ନିରତେ କୁସଙ୍ଗେ ପ୍ରାପତ

॥

ଏମନ୍ତ ଭାବେ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ

।

ଯାତନା ଦିଅ ତାଙ୍କୁ ଆଣି

॥

ମୋର ଦୂତର ଅପରାଧ

।

କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ ପଦ୍ମନାଭ

॥

ଭକତ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ

।

କ୍ଷମା କରିବେ ନାରାୟଣ

॥

ପଣ୍ଡିତେ ଯାର ପଦ୍ମପାଦେ

।

ସେବନ୍ତି ନିତ୍ୟ ଅପ୍ରମାଦେ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର

।

ଦୋଷକୁ କ୍ଷମା କର ମୋର

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଏଣୁ ସେ ବିଷ୍ଣୁ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ

।

ଜଗତେ ମଙ୍ଗଳ କାରଣ

॥

ମହତ ଲୋକମାନଙ୍କର

।

ଏକାନ୍ତ ଭକ୍ତି ନୃପବର

॥

ଈଶ୍ୱର ଉଦନ୍ତ ଚରିତ

।

ଶୁଣି ଗାବନ୍ତି ଅବିରତ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦ ପଙ୍କଜରେ

।

ଯେ ଜନ ମନ ସ୍ଥିର କରେ

॥

ସେ ପ୍ରାଣୀ ମାୟା ବନ୍ଧ ମୋହେ

।

ନ ପଡେ ଯାତନା ସମୂହେ

॥

ଯେ ଜନ ଲୋଭ ମୋହେ ପଡି

।

ରଜ ତମରେ ଥାନ୍ତି ଜଡ଼ି

॥

ତାହାର ପୁନଃ ପୁନଃ ହୋଇ

।

ରଜ ତାମସ ଉପୁଜଇ

॥

ଏମନ୍ତ ଯମ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ବିସ୍ମୟ ମନେ ପରିମାଣି

॥

ଯମ କିଙ୍କର ଭୟ ଚିତ୍ତ

।

ବୋଲନ୍ତି ଏ କି ବିପରୀତ

॥

ଅଚ୍ୟୁତ ଆଶ୍ରେ ଯେତେ ଜନ

।

ତାହାଙ୍କୁ ଭୟ କରେ ଯମ

॥

ସେ ଦିନଠାରୁ ହେ ରାଜନ

।

ଦେଖିଲେ ଭୟେ ହ୍ୱନ୍ତି ଛନ୍ନ

॥

ମଳୟଗିରି ତଟେ ବସି

।

ହରି ଚରିତ ପରଶଂସି

॥

କହିଲେ କୁମ୍ଭଜନ୍ମ ଋଷି

।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମହିମା ପ୍ରକାଶି

॥

ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ କହଇ

।

କୃଷ୍ଣ ମହିମା ଯମ କହି

॥

ରାଜୋବାଚ

ଦେବ ଅସୁର ନରନାଗ

।

ତୁମ୍ଭେ କହିଲ ମହାଭାଗ

॥

ମୃଗ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ଯେତେ

।

କହିଲ ମୋହର ଅଗ୍ରତେ

॥

ଯେତେ ସ୍ୱାୟମ୍ଭୂ ମନ୍ୱନ୍ତରେ

।

ଦୟାରେ ବିସ୍ତାରିଲ ମୋରେ

॥

ସେ ମନ୍ୱନ୍ତରେ ଭଗବାନ

।

ଯେ ଅନ୍ୟ ସଂସାରେ ଭିଆଣ

॥

ଯେମନ୍ତେ ଆତ୍ମଶକ୍ତି ଘେନି

।

ସର୍ଜ୍ଜିଲେ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

॥

ସେ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ମୋର

।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ବଳିଲା ମୁନିବର

॥

ସୂତ ଉବାଚ

ରାଜାର ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ

।

ଆନନ୍ଦେ ହରଷ ବଦନେ

॥

ଭୋ ମୁନିଗଣେ ଶୁଣ ତାହା

।

ପୁର୍ବେ କହିଲେ ଶୁକ ଯାହା

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଯେବେ ପ୍ରଚେତ ସୁତ ଦଶ

।

ସମୁଦ୍ରୁ ଉଠି ଦଶଦିଶ

॥

ଦେଖିଲେ ବହୁ ଦ୍ରୁମମାନ

।

ପୃଥିବୀ କଲା ଆଚ୍ଛାଦନ

॥

ବୃକ୍ଷମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଡୋଳେ

।

ତପେ ଦୀପିତ କ୍ରୋଧାନଳେ

॥

ମୁଖରୁ ବାୟୁ ଅଗ୍ନି ଦୁଇ

।

ସୃଜିଲେ ବୃକ୍ଷ କ୍ଷୟ ପାଇଁ

॥

ପବନ ଅଗ୍ନିର ସଂଯୋଗେ

।

ନାଶ ହୋଇଲେ ଯହୁଁ ନଗ୍ରେ

॥

ତା ଦେଖି ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

।

ଚନ୍ଦ୍ର ହୋଇଲେ ଉପଗତ

॥

କ୍ରୋଧ ସାନ୍ତ୍ୱନା କରିବାରେ

।

ତାଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ସୁଧାକରେ

॥

ଭୋ ସ୍ୱାମୀମାନେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ

।

ବୃକ୍ଷେ ହୋଇଲେ ଅତି କ୍ଷୀଣ

॥

ଦହନ ଆଉ ହେ ନ କର

।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପତି ପ୍ରଜାଙ୍କର

॥

ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ପତି ହରି

।

ଅବ୍ୟୟ ପୁରୁଷ ମୁରାରି

॥

ଔଷଧି ବନସ୍ପତି ଯେତେ

।

ତାର ସଞ୍ଚିତ ଏ ଜଗତେ

॥

ଚର ଅଚର ଆଦି ଯେତେ

।

ପଦ ନିଷ୍ପଦର ସହିତେ

॥

ଅହସ୍ତ ହସ୍ତ କେହୁ ବହି

।

ଦ୍ୱିପଦ ଚତୁଷ୍ପଦ କେହି

॥

ତୁମ୍ଭେ ଏ ସକଳେ ସର୍ଜ୍ଜିବ

।

ସଂସାରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ଜୀବ

॥

ପ୍ରଜାର ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ

।

ଯେଣୁ ଅଇଲ ଏ ସଂସାରେ

॥

ଶୁଣିମା ହେଉ ସାବଧାନେ

।

ଦହନ ନ କର ଏ ବନେ

॥

ନ କର ସଦମାର୍ଗ ଦୂର

।

କ୍ରୋଧ ଅନଳ ଦୂର କର

॥

ପିତୃ ପିତାମହ ତୁମ୍ଭର

।

ସେବିତ ପ୍ରପିତାମହର

॥

ବାଳକ ବନ୍ଧୁ ପିତାମାତା

।

ନୟନ ବନ୍ଧୁ ଲୋମପତା

॥

ସ୍ତିରୀଙ୍କ ବନ୍ଧୁ ସ୍ୱାମୀ ନିଜ

।

ପ୍ରଜାର ବନ୍ଧୁ ମହାରାଜ

॥

ଭିକ୍ଷୁକ ବନ୍ଧୁ ଗୃହୀଜନ

।

ଅବନ୍ଧୁ ବନ୍ଧୁ ଶୁଦ୍ଧଜ୍ଞାନ

॥

ଜନ୍ତୁର ହୃଦଗତେ ହରି

।

ଅଛନ୍ତି ନିଜ ରୂପ ଧରି

॥

ସେ ସର୍ବ ସମାନ ଦେଖଇ

।

ତାହାର ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ

॥

ଅନନ୍ତ ଗୁଣ ବୋଲି ତାରେ

।

ନିର୍ଭୟେ ବୁଲଇ ସଂସାରେ

॥

ମଙ୍ଗଳ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର

।

ଶେଷ ଦ୍ରୁମକୁ ରକ୍ଷାକର

॥

ବୃକ୍ଷ ପାଳିତ ଯେଉଁ କନ୍ୟା

।

ସେ ହେଉ ତୁମ୍ଭ ମନୋରମା

॥

ଏତେକ ବୋଲି ରାଜା ସୋମ

।

ଆନନ୍ଦେ ହରଷ ବଦନ

॥

କନ୍ୟାକୁ ଆଣି ତାଙ୍କୁ ଦେଲେ

।

ଆନନ୍ଦେ ନିଜ ପୁରେ ଗଲେ

॥

ସେମାନେ କନ୍ୟା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ

।

ବିବାହ ହେଲେ ଦୟାବହି

॥

ତାହାଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ସେ କନ୍ୟାର

।

ଜନ୍ମିଲେ ଦକ୍ଷ ବେଦବର

॥

ଯାହାର ପ୍ରଜାର ସୃଜନେ

।

ପ୍ରଜା ପୂରିଲେ ତ୍ରିଭୁବନେ

॥

ଯେମନ୍ତେ ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି

।

ସୃଜିଲେ ସର୍ବଭୂତେ ସ୍ଥିତି

॥

ବିଚାରେ ଅବା ମନେ ଯାହା

।

ସୃଜିଲେ ବହୁ ଗୁଣେ ତାହା

॥

ଦେବ ଅସୁର ନର ଆଦି

।

ଆକାଶ ଜଳ ସ୍ଥଳ ସିଦ୍ଧି

॥

ପ୍ରଜା ଅବୃଦ୍ଧି ଦେଖି ଦକ୍ଷ

।

ମନରେ କଲେ ଅତି ଦୁଃଖ

॥

ବିନ୍ଧ୍ୟ ପର୍ବତକୁ ସେ ଯାଇ

।

ତପ ଆରମ୍ଭ କଲେ ତହିଁ

॥

ତକ୍ଷଣେ କରି ଆଗମନ

।

ସେ ତୀର୍ଥ ଅଘମରଷଣ

॥

ଯାହାର ଜଳ ସ୍ପରଶରେ

।

ସକଳ ପାପ ଯାଏ ଦୂରେ

॥

ତହିଁ ବସିଲେ ତପ କରି

।

ତୋଷିବି ପ୍ରଭୁ ନରହରି

॥

ଏହି ସ୍ତବରେ କଲେ ସ୍ତୁତି

।

ତକ୍ଷଣେ ଗମିଲେ ଶ୍ରୀପତି

॥

ପ୍ରଜାପତି ଉବାଚ

ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିଭୂତ

।

ତ୍ରିଗୁଣେ ଯାହାର ଏକତ୍ୱ

॥

ଅଦୃଷ୍ଟ ଯାହାର ମହିମା

।

ଗୁଣ ବୁଦ୍ଧିରେ ନୁହେଁ ସୀମା

॥

ଯାହାର ଆଜ୍ଞାରେ ଜଗତ

।

ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିଭୂତ

॥

ସଂସାରେ ଅଛି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ

।

ଯାହାର ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ

॥

ଗୁଣରେ ଗୁଣଗ୍ରାହୀ ହୋଇ

।

ସେ ମହେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ନମଇଁ

॥

ଯାହାର ଗୁଣ ଏ ସଂସାରେ

।

ଶ୍ରୁତି ସ୍ମୃତିରେ ଅଗୋଚରେ

॥

ସକଳ ଭୂତରେ ସେ ଥାଇ

।

ତାହାଙ୍କୁ କେହି ନ ଜାଣଇ

॥

ସର୍ବଜ୍ଞ ଅନନ୍ତ ଅଟଇ

।

ତାହାଙ୍କୁ ନମସ୍କାର ହୋଇ

॥

ଯାହାର ରୂପ ଦୃଷ୍ଟି ସ୍ମୃତ

।

ହୁଅଇ ପ୍ରାଣୀର ଅତୀତ

॥

ସେ ପ୍ରଭୁ ଚରଣେ ନମଇଁ

।

ସକଳ ଘଟେ ଯେହୁ ଥାଇ

॥

ହଂସ ଶିଖରେ ଶୁଚି ଘର

।

ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର

॥

ହୃଦ ପଦ୍ମରେ ଯାକୁ ଧରି

।

ପଣ୍ଡିତେ ତପକୁ ଆଚରି

॥

ସର୍ବ ବିଷୟା ମାୟା ଯାର

।

ନିଃଶେଷ ମୋକ୍ଷ ସୁଖଘର

॥

ସର୍ବ ସ୍ୱରୂପ ସର୍ବ ନାମ

।

ସକଳ ଯାହାର ଭିଆଣ

॥

ସେ ପ୍ରଭୁ ହୁଅନ୍ତୁ ପ୍ରସନ

।

ସର୍ବ କାରଣ ଭଗବାନ

॥

ଭଜନ କରନ୍ତି ଯେ ଜନେ

।

ବୁଦ୍ଧି ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ବଚନେ

॥

ସେ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବେ ଅଗୋଚର

।

ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର

॥

ସେ କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇ କରଇ

।

ତାହାର ତହୁଁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ

॥

ପର ଉପରେ ଯେହୁ ପର

।

ଆଦ୍ୟହୁଁ ସିଦ୍ଧ ଯେ ଈଶ୍ୱର

॥

ଏମନ୍ତ ଯେହୁ ପରଂବ୍ରହ୍ମ

।

ତାହାଙ୍କୁ ନମସ୍କାର ମମ

॥

ନିଜ ଶକ୍ତିମାନେ ଯାହାର

।

ବକ୍ର ବିବାଦ ମାନଙ୍କର

॥

ବିବାଦ ସମ୍ବାଦରେ କରି

।

ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ଚିତ୍ତ ହରି

॥

ଏମନ୍ତ ଅନନ୍ତ ଯା ଗୁଣ

।

ନମଇଁ ତାହାର ଚରଣ

॥

ସଂସାରେ ଆସ୍ତି ନାସ୍ତି ଯେତେ

।

ବସ୍ତୁର ନିଷ୍ଠା ଏହିମତେ

॥

ଭିନ୍ନ ବିରୋଧ ଧର୍ମ ସେହି

।

ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ କେହି ନାହିଁ

॥

ସାଂଖ୍ୟ ଯୋଗରେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିତ

।

ସେ ସର୍ବ ଅଳପ ବହୁତ

॥

ପାଦପଦ୍ମରେ ଯେ ଭଜଇ

।

ତାହାଙ୍କ ଅନୁଗ୍ରହ ପାଇ

॥

ଜନ୍ମଇ ନାନା ରୂପ ଧରି

।

ଶରୀର ବହଇ ସେ ହରି

॥

ସେ ପ୍ରଭୁ ହୁଅନ୍ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ

।

ସର୍ବ କାରଣ ଭଗବାନ

॥

ସୁକୃତ ଜ୍ଞାନ ପଥେ କରି

।

ସେ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବ ଘଟେ ପୂରି

॥

ଶୋଭା ପାଉଛି ଅନୁକ୍ଷଣ

।

ଯା ନାମ ପରମ କାରଣ

॥

ପୃଥିବୀ ଗୁଣରେ ବହଇ

।

ଅନଳ ଯେସନେ ଦହଇ

॥

ସେ ପ୍ରଭୁ ମହିମା ଏମନ୍ତ

।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୋ’ କରୁ ମନୋରଥ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଏମନ୍ତେ ଦକ୍ଷ ସ୍ତବ ଶୁଣି

।

ପ୍ରସନ ହେଲେ ଚକ୍ରପାଣି

॥

ତକ୍ଷଣେ ଅଘ ବିନାଶନ

।

ଆସି ମିଳିଲେ ଭଗବାନ

॥

ଶୁଣ ହୋ ରାଜ କୁରୁମଣି

।

ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଚକ୍ରପାଣି

॥

ଆରୋହୀ ଖଗପତି ଗଜ

।

ଲମ୍ବିତ ଅଷ୍ଟ ମହାଭୂଜ

॥

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ଖଡଗ

।

ପଦ୍ମ ଚର୍ମ ପାଶ ଶାରଙ୍ଗ

॥

ଧରିଣଛନ୍ତି ଅଷ୍ଟ କରେ

।

ଅଦ୍ଭୂତ ରୂପ ମନୋହର

॥

ପୀତବସନ ଘନଶ୍ୟାମ

।

ବଦନ ଈକ୍ଷଣ ପ୍ରସନ୍ନ

॥

ନିବିଡ ଅଙ୍ଗେ ବନମାଳ

।

ଶୋଭିତ ମକର କୁଣ୍ଡଳ

॥

ଶ୍ରୀବତ୍ସ କଉସ୍ତୁଭ ସାଜେ

।

କିରୀଟ କୁଣ୍ଡଳ ବିରାଜେ

॥

କାଞ୍ଚି ଅଙ୍ଗଦ ରତ୍ନମୁଦି

।

ବଳୟ ନୂପୁର ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

ରୂପ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ମନୋହର

।

ଧରିଣ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର

॥

ନନ୍ଦ ନାରଦ ଆଦି ଯେତେ

।

ବେଷ୍ଟିତ ହୋଇଣ ସମସ୍ତେ

॥

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କରନ୍ତି ଭଜନ

।

ସିଦ୍ଧ ଗନ୍ଧର୍ବ ଯେ ଚାରଣ

॥

ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ ରୂପ ହରି

।

ଦକ୍ଷ ଦେଖିଣ ଭୟକରି

॥

ନମିଲେ ଦଣ୍ଡବତ ହୋଇ

।

ଆନନ୍ଦ କେ ପାରିବ କହି

॥

ମୁଖରୁ ନ ସ୍ଫୁରେ ବଚନ

।

ହରଷେ ବିହ୍ୱଳିତ ମନ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କର ପୂର୍ଣ୍ଣମନ

।

ନିର୍ଝରେ ହ୍ରଦିନୀ ଯେସନ

॥

ମୋର ଭକତ ପ୍ରଜାକାମ

।

ଏମନ୍ତ ଜାଣି ଭଗବାନ

॥

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ମନ

।

ଜାଣନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

॥

ପ୍ରଜାପତିଙ୍କୁ ଚାହିଁ ହରି

।

କିଛି ବୋଇଲେ ଦୟାକରି

॥

ଶ୍ରୀ ଭଗବାନ ଉବାଚ

ହେ ପ୍ରଜାପତି ମହାଭାଗ

।

ତୁମ୍ଭର ଅତି ଅନୁରାଗ

॥

ଯେଣୁ ଭକତି ଦୃଢ଼ମନେ

।

ଭଜିଲ ମୋହର ଚରଣେ

॥

ତୋହର ତପେ ପ୍ରଜାନାଥ

।

ପ୍ରସନ୍ନେ ହେଲୁ ଉପଗତ

॥

ଭକତମାନଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତି

।

ନିରତେ ମନେ ମୁହିଁ ଚିନ୍ତି

॥

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର ମନ୍ୱନ୍ତର

।

ତୁମେ ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ଦେବବର

॥

ଆତ୍ମାର ହିତେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର

।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ହେତୁ ସମ୍ପତ୍ତିର

॥

ତପସ୍ୟା ମୋହର ହୃଦୟ

।

ବିଦ୍ୟା ଯେ ମୋର ନିଜଦେହ

॥

କ୍ରିୟା ଯେ ମୋହର କାରଣ

।

ଯଜ୍ଞ ଯେ ମୋହର ଭୂଷଣ

॥

ମୋହର ଆତ୍ମା ଧର୍ମ ଜାଣ

।

ଦେବତାମାନେ ମୋର ପ୍ରାଣ

॥

ବାହ୍ୟ ଅନ୍ତରେ ମୁହିଁ ଥାଇ

।

ସକଳ ଆଦିମୂଳ ମୁହିଁ

॥

ନାମରେ ଅବଶେଷ ହୋଇ

।

ମୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟ କେହି ନାହିଁ

॥

ସଂସାରେ ସର୍ବ ରୂପ ହୋଇ

।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ରୂପେ ମୁହିଁ ଥାଇଁ

॥

ଅନନ୍ତ ଗୁଣେ ମୁଁ ଅନନ୍ତ

।

ମୋର ଗୁଣରୁ ହୁଏ ଜାତ

॥

ଗୁଣ ସ୍ୱରୂପକୁ ଧ୍ୟାୟିଲେ

।

ସ୍ୱୟୁମ୍ଭୂ ଦେହକୁ ପାଇଲେ

॥

ସେ ସ୍ୱାହିୟମ୍ଭୂ ଏ ସଂସାରେ

।

ଦେଖିଲେ ସର୍ବ ଆତ୍ମା ପରେ

॥

ସୃଷ୍ଟି କରିବା ଚିତ୍ତେ ଧରି

।

ଉଦ୍ୟମ କଲେ ସେ ବିଚାରି

॥

ବୋଇଲୁ ଆମ୍ଭ ବାକ୍ୟ କର

।

ଘୋର ତପସ୍ୟାକୁ ଆଚର

॥

ସୃଷ୍ଟି କରତା ତୁମ୍ଭେ କାହିଁ

।

ତପର ବଳେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ

॥

ପଞ୍ଚଜନର ଏ କୁମାରୀ

।

ଅସିକ୍ନ ନାମେ ସେ ସୁନ୍ଦରୀ

॥

ଏହାକୁ ପତ୍ନୀ ଭାବେ ବର

।

ପ୍ରବେଶ ସୃଷ୍ଟି ବେଗେ କର

॥

ମିଥୁନ ହୋଇ ବହୁ ଶୋଭା

।

ଆନନ୍ଦେ ହୁଅ ଶୁଭେ ବିଭା

॥

ତୁମ୍ଭର ଠାରୁ ପ୍ରାଣୀ ଯେତେ

।

ମୈଥୁନ ହୋଇବ ଯୁକତେ

॥

ମାୟାରେ ମାହିତ ହୋଇବେ

।

ହରଷେ ସଂସାରେ କରିବେ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଏତେକ କହି ଭଗବାନ

।

ଅଖିଳ ବିଶ୍ୱର ଭାବନ

॥

ସ୍ୱପ୍ନେ କହିଲା ପ୍ରାୟ କରି

।

ଅନ୍ତର ହୋଇଲେ ମୁରାରି

॥

ବୋଲଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

କୃଷ୍ଣ ଚରିତ ଏ ଅମୃତ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାର ପ୍ରଭାବରୁ

।

ପଞ୍ଚଜନ କନ୍ୟା ଗର୍ଭରୁ

॥

ହର୍ଯ୍ୟଶ୍ୱ ସଂଜ୍ଞାରେ ଅୟୁତ

।

ସେ ଦକ୍ଷ ଜନ୍ମାଇଲେ ସୁତ

॥

ପୃଥକ ଭାବ ତାଙ୍କ ନାହିଁ

।

ସକଳେ ଧର୍ମଶୀଳ ହୋଇ

॥

ପିତାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଘେନି ଶିରେ

।

ପ୍ରଜା ସର୍ଜନା କରିବାରେ

॥

ପଶ୍ଚିମ ଦିଗକୁ ଗମିଲେ

।

ସେଠାରେ ତୀର୍ଥେକ ଦେଖିଲେ

॥

ଯା ନାମ ନାରାୟଣସର

।

ସଙ୍ଗମେ ସେ ସିନ୍ଧୁ ସାଗର

॥

ସିଦ୍ଧ ମୁନିରେ ସେ ସେବିତ

।

ସ୍ପର୍ଶନେ ପାପ ହୁଏ ହତ

॥

ରୋଗାଦି ରିପୁ ନାଶ ଯାଇ

।

ପରମ ହଂସ ଦୀକ୍ଷା ବହି

॥

ପିତା ଆଜ୍ଞାରେ ସେ ଯନ୍ତ୍ରିତ

।

ସାଧିବେ ନାନା ଉଗ୍ରତପ

॥

ପ୍ରଜାର ବୃଦ୍ଧି କାମବଳେ

।

ତପ ସାଧନେ ମନ ଦେଲେ

॥

ନାରଦ ଆସି ତତକ୍ଷଣ

।

କହିଲେ ଅମୃତ ବଚନ

॥

ହର୍ଯ୍ୟଶ୍ୱ ଶୁଣ ମୋ ଉତ୍ତର

।

କେମନ୍ତେ ପୂଜା ତୁମ୍ଭେ କର

॥

ପୃଥ୍ୱୀର ପରିମାଣ କାହିଁ

।

କେବେହେଁ ଦେଖିଅଛ କାହିଁ

॥

ତୁମ୍ଭେ ବାଳକ ବୁଦ୍ଧି କର

।

ସୃଷ୍ଟି ପାଳିବାକୁ ବିଚାର

॥

ଏକଗୋଟି ଯେ ରାଜ୍ୟ ଅଛି

।

ଏକ ପୁରୁଷ ତହିଁ ଅଛି

॥

ଗହ୍ୱର ଗୋଟିଏ ଅଛଇ

।

ତହିଁରୁ କେହି ନ ଆସଇ

॥

ବହୁ ରୂପର ସ୍ତିରୀ ଏକ

।

ଅଛି ପୁଂଶ୍ଚଳୀ ପତି ଏକ

॥

ଏକ ନଦୀ ଦୁଇ ସ୍ରୋତର

।

ଘର ପଚିଶ ପଦାର୍ଥର

॥

ଚିତ୍ର ନଦୀ ଯେ ହଂସ ଅଛି

।

କ୍ଷୁର ବଳ ଯେ ବସ୍ତୁ ଅଛି

॥

ତୁମ୍ଭେ ନ ଜାଣ ଏହା ସର୍ବ

।

କିପରି ସୃଷ୍ଟି ଯେ କରିବ

॥

ହର୍ଯ୍ୟଶ୍ୱ ଶୁଣି ଏ ବଚନ

।

ବିଚାର କରେ ନିଜ ମନ

॥

ଏ ସବୁ କଥାକୁ ବୁଝିଲେ

।

ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନେ ମନ ଦେଲେ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଏମନ୍ତେ ମନେ ବିଚାରିଲେ

।

ହର୍ଯ୍ୟଶ୍ୱ ଏକ ଚିତ୍ତ ହେଲେ

॥

ନାରଦ କରି ପ୍ରଦକ୍ଷିଣ

।

ଗଲେ ଅନିବର୍ତ୍ତ ପଥେଣ

॥

ଅଚ୍ୟୁତ ବ୍ରହ୍ମା ହୃଷୀକେଶ

।

ଅଖିଳ ପ୍ରଭୁ ପୀତବାସ

॥

ଅଭୟ ପଦ ପଙ୍କଜରେ

।

ଅଖଣ୍ତ ଚିତ୍ତ ହୋଇ ସ୍ଥିରେ

॥

ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ମୁନିବର

।

ଗମନ କଲେ ନିଜ ପୁର

॥

ସୁତମାନଙ୍କ ନାଶ ବାଣୀ

।

ନାରଦଙ୍କ ପ୍ରମୁଖରୁ ଶୁଣି

॥

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଗୁଣ ସୁମରିଲେ

।

ଦକ୍ଷ ଅନେକ ତାପ କଲେ

॥

ପୁଣିହିଁ ଅସିକରି ତହିଁ

।

ରାଜ୍ୟରେ ପରିଶାନ୍ତ ହୋଇ

॥

ଦକ୍ଷ ଆଧାନ କଲେ ବୀର୍ଯ୍ୟ

।

ପୁତ୍ର ଜନ୍ମିଲେ ମହାତେଜ

॥

ସହସ୍ର ପରିମିତ ହୋଇ

।

ସର୍ବେ ଜନ୍ମିଲେ ଦେହ ବହି

॥

ପିତାର ଆଜ୍ଞାକୁ ଧଇଲେ

।

ପ୍ରଜା ସୃଜନେ ମନ ଦେଲେ

॥

ଯେ ନାରାୟଣ ସରୋବର

।

ତହିଁକି ଗଲେ ଖରତର

॥

ସେ ତୀର୍ଥ ସ୍ମରଣ ମାତ୍ରକେ

।

ଧଉତ ହୋଇଲେ ପାତକେ

॥

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ଜପ କରି

।

ମହା ତପକୁ ସେ ଆଚରି

॥

କେତେହେଁ ଦିନ ନିରାହାରେ

।

ବଞ୍ଚିଲେ ପବନ ଆହାରେ

॥

ଏମନ୍ତ କରି ଆରାଧନ

।

ସ୍ମରଣ କଲେ ନାରାୟଣ

॥

ଓଁ ନମୋ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

।

ଅଶେଷ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ

॥

ବିଶୁଦ୍ଧ ତତ୍ତ୍ୱ ମହାହଂସ

।

ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ହୃଷୀକେଶ

॥

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ରାଜନ

।

ପ୍ରଜା ନିମନ୍ତେ ଦେଇ ମନ

॥

ତପ ଯେ କରୁଥିଲେ ତହିଁ

।

ନାରଦ ମୁନି ତାଙ୍କୁ ଯାଇଁ

॥

କପଟ କରିଣ ବଚନ

।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଦକ୍ଷନାନ

॥

ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଭାଇମାନଙ୍କର

।

କିମ୍ପାଇ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ନ କର

॥

ଭ୍ରାତୃବତ୍ସଳ ତୁମ୍ଭେମାନେ

।

ଏ କର୍ମ ନ କର କେସନେ

॥

ଭାଇର ଦୁଃଖେ ଯେହୁ ଦୁଃଖୀ

।

ସେ ପ୍ରାଣୀ ସଦାକାଳେ ସୁଖୀ

॥

ତାହାଙ୍କୁ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ କହି

।

ଦେବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଯେହୁ ଥାଇ

॥

ଏମନ୍ତ କହି ତାଙ୍କ ଆଗେ

।

ନାରଦ ଗଲେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ

॥

ସେ ପୁଣି ଭାଇମାନଙ୍କର

।

ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟେ ଗଲେ ନୃପବର

॥

ଭାଇର କ୍ଷୋଭେ ଯେତେ ଗଲେ

।

ଅଦ୍ୟାପି ନିବୃତ୍ତ ନୋହିଲେ

॥

ପଶ୍ଚିମ ରାତ୍ର ପ୍ରାୟ ହୋଇ

।

ନିବୃତ୍ତ ଆଉ ତାଙ୍କ ନାହିଁ

॥

ଅନେକ କାଳ ଗଲା ଯହୁଁ

।

ଦକ୍ଷ ଜାଣିଲେ ପୁଣି ତହୁଁ

॥

ପୁତ୍ରମାନଙ୍କ ନାଶ ଶୁଣି

।

ନାରଦ କୃତ୍ୟ ବୋଲି ଜାଣି

॥

ପୁତ୍ର ଶୋକରେ ମୋହି ହୋଇ

।

ନାରଦେ ଅତି କ୍ରୋଧ ବହି

॥

ନାରଦ ନିକଟେ ମିଳିଲେ

।

ଦେଖି ନାରଦ ଭୟ କଲେ

॥

କିମ୍ପାଇ କ୍ରୋଧରେ ଅଧୀର

।

ନାରଦେ ବୋଲନ୍ତି ଉତ୍ତର

॥

ଦକ୍ଷ ଉବାଚ

ଆହୋ ଅସାଧୁ ସାଧୁଙ୍କର

।

କଷ୍ଟକୁ କରୁ ତୁ ପାମର

॥

ଯେଣୁ ମୋ ବାଳକଙ୍କୁ ତୁହି

।

ଭିକ୍ଷୁକ ମାର୍ଗକୁ ଦେଖାଇ

॥

ତିନି ଋଣରୁ ଯେ ଅମୁକ୍ତ

।

ନୋହିଛି କର୍ମ ସମାପତ

॥

ଶ୍ରେୟ କାରଣେ ତାଙ୍କ ତପ

।

କମ୍ପା ତୁ ନଷ୍ଟ କଲୁ ପାପ

॥

କେମନ୍ତ ଭକ୍ତ ବୋଲି ତୋତେ

।

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତେ

॥

ଈଶ୍ୱର ପାରିଷଦ ହେଉ

।

ମନ୍ଦ କର୍ମରେ ନିତ୍ୟେ ଥାଉ

॥

ଯେ ଜନ ବିଷ୍ଣୁ ଭକ୍ତ ହୁଏ

।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କି କରନ୍ତି ସଦୟେ

॥

ତୁ ମିତ୍ର ଦ୍ରୋହୀ ପାପୀ ଯହୁଁ

।

ଏ କର୍ମ କରିବୁ ବା କାହୁଁ

॥

ନିର୍ବେର ଠାରେ ଶତ୍ରୁପଣ

।

କିମ୍ପାଇଁ କରୁ ଅକାରଣ

॥

ଶତ୍ରୁଲୋକଙ୍କୁ କ୍ରୋଧଭର

।

ତୋ ତହୁଁ ନାହିଁ ନା ଅନ୍ୟର

॥

ମୋହର ଯେଉଁ ସ୍ନେହ ପାଶ

।

ଛେଦିଣ କରୁ ତୁ ବିନାଶ

॥

ବିଷୟ କର୍ମ ଯେଉଁ ଜନ

।

ନ ଜାଣିଥାଇ ଅନୁଦିନ

॥

ଏମନ୍ତେ ଅଳ୍ପବୁଦ୍ଧି ମନେ

।

ହିତ ଅହିତକୁ ନ ଜାଣେ

॥

ତୁ ଯେଉଁ କାରଣରୁ କରି

।

ସାଧୁଙ୍କ ଅପ୍ରିୟ ଆଚରି

॥

ମୂଢ଼ ତୁ ଏ କାରଣୁ କରି

।

ଲୋକର ମଧ୍ୟରେ ବିହରି

॥

ଭ୍ରମଣ କରୁଥିବୁ ତୁହି

।

ସ୍ଥିତି ନୋହିବ ତୋର କାହିଁ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଅସ୍ତୁ ବୋଲିଣ ଶାପ ଘେନି

।

ସାଧୁଜନ ନାରଦ ମୁନି

॥

ଏଣୁକରି ସାଧୁ ଶବଦ

।

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି ନାରଦ

॥

ବୋଲଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ସଂସାର ଲୋକହିତେ ଗୀତ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଶୁଣ ରାଜନ ଏ ଅନ୍ତରେ

।

ଦକ୍ଷ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ

॥

ଭାର୍ଯ୍ୟା ଅସିକ୍ନୀଙ୍କର ତୁଲେ

।

ଷାଠିଏ କନ୍ୟା ଜନ୍ମାଇଲେ

॥

ଧର୍ମକୁ ଦେଲେ କନ୍ୟା ଦଶ

।

କଶ୍ୟପେ ଦେଲେ ତ୍ରୟୋଦଶ

॥

ସପ୍ତବିଂଶତି ଚନ୍ଦ୍ର କରେ

।

ପ୍ରଦାନ କଲେ ଆନନ୍ଦରେ

॥

ଭୂତ ଅଙ୍ଗିରା କୃଶାଶ୍ୱଙ୍କୁ

।

ବେନି ବେନିଟି ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ

॥

ଅବଶିଷ୍ଟ ଚାରି କନ୍ୟାଙ୍କୁ

।

ଅର୍ପିଲେ ତାର୍କ୍ଷ୍ୟ କାଶ୍ୟପଙ୍କୁ

॥

ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ କନ୍ୟା ଯେତେ

।

ପୁତ୍ରବତୀ ହେଲେ ସମସ୍ତେ

॥

ତାହାଙ୍କ ନାମ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ

।

କହିବା ଶୁଣ ହେ ରାଜନ

॥

ଏହାଙ୍କ ପୁତ୍ର ପୌତ୍ରମାନେ

।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଲେ ତ୍ରିଭୁବନେ

॥

ଧର୍ମ ଯେ କନ୍ୟାଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ

।

କଲେ ତାହାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣ

॥

ମୁହୁର୍ତ୍ତା ବିଶ୍ୱା ମରୁତ୍ୱତୀ

।

ସଂକଳ୍ପା ଲମ୍ୱା କୁକୁଦ୍‌ବତୀ

॥

ଯାମୀ ବସୁ ଯେ ଭାନୁ ସାଧ୍ୟା

।

ଏ ଦଶ ନାମରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧା

॥

ମୁହୂର୍ତ୍ତା ଗର୍ଭରୁ ଜନମ

।

ମୌହୂର୍ତ୍ତିକ ସେ ଦେବଗଣ

॥

ଏମାନେ ପ୍ରାଣୀ ହିତ ଚିନ୍ତି

।

ସ୍ୱକାମ ଫଳକୁ ଦିଅନ୍ତି

॥

ବିଶ୍ୱାର ବିଶ୍ୱ ଦେବଗଣ

।

ସୁତା ଯେ ହେଲେ ନିଃସନ୍ତାନ

॥

ଜୟନ୍ତ ମରୁତ୍ୱାନ ଦୁଇ

।

ମରୁତ୍ୱତୀର ଗର୍ଭୁ ହୋଇ

॥

ଜୟନ୍ତ ନାମେ ଯେଉଁ ସୁତ

।

ବାସୁଦେବର ଅଂଶେ ଜାତ

॥

ଏ ଯୋଗୁ ସଂସାର ମଧ୍ୟର

।

ଉପେନ୍ଦ୍ର ନାମ ଖ୍ୟାତ ତାର

॥

ସଂକଳ୍ପ ସଂକଳ୍ପାର ସୁତ

।

ତାଠାରୁ କାମ ହେଲା ଜାତ

॥

ଲମ୍ୱାର ତନୟ ବିଦ୍ୟୋତ

।

ମେଘ ସକଳ ତାର ସୁତ

॥

କୁକୁଦ ସନ୍ତାନ ସଙ୍କଟ

।

ତାହାର ପୁତ୍ର ଯେ କୀକଟ

॥

ଦୁର୍ଗାଭିମାନୀ ଦେବଗଣ

।

ତା ଠାରୁ ହୋଇଲେ ଜନମ

॥

ଯାମୀର ପୁତ୍ର ସ୍ୱର୍ଗ ନାମ

।

ତା ଠାରୁ ନନ୍ଦୀର ଜନମ

॥

ଦେବର୍ଷଭ ଭାନୁ ନନ୍ଦନ

।

ତାହାର ପୁତ୍ର ଇନ୍ଦ୍ରସେନ

॥

ସାଧ୍ୟାରୁ ସୁତ ସାଧ୍ୟଗଣ

।

ତା ତହୁଁ ଅର୍ଥ ସିଦ୍ଧ ଜନ୍ମ

॥

ବସୁର ଅଷ୍ଟବସୁ ସୁତ

।

କହିବା ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

॥

ଧ୍ରୁବାର୍କ ଅଗ୍ନି ଦୋଷ ଦ୍ରୋଣ

।

ବାସ୍ତୁ ଯେ ବିଭାବସୁ ପ୍ରାଣ

॥

ଧରଣୀ ଜାୟା ଯେ ଧ୍ରୁବର

।

ତା ଗର୍ଭୁ ଜାତ ନାନା ପୁର

॥

ଅର୍କ ନାମକ ଯେ ବସୁର

।

ବାସନା ନାମେ ପତ୍ନୀ ତାର

॥

ତା ତହୁଁ ତର୍ଷାଦି ତନୟ

।

ବହୁତ ହୋଇଲେ ଉଦୟ

॥

ଅଗ୍ନିର ଭାର୍ଯ୍ୟା ଧାରା ହେଲେ

।

ବହୁ ପୁତ୍ର ସେ ପ୍ରସବିଲେ

॥

ପୁଣି ତା ତହୁଁ ସ୍କନ୍ଦ ହେଲେ

।

କୃତ୍ତିକା ପୁତ୍ର ବୋଲାଇଲେ

॥

ଶର୍ବରୀ ରମଣୀ ଦୋଷର

।

ତା ତହୁଁ ଜନ୍ମ ଶିଶୁମାର

॥

ଯେ ଶିଶୁମାର ବିଷ୍ଣୁ ଅଂଶେ

।

ଜାତ ହୋଇଲେ ବସୁ ବଂଶେ

॥

ଦ୍ରୋଣର ପତ୍ନୀ ଅଭିମତି

।

ତା ଗର୍ଭୁ ହୋଇଲେ ଉତ୍ପତ୍ତି

॥

ହରଷ ଭୟ ଶୋକ ଆଦି

।

ଜନ୍ମିଲେ ଅଶେଷ ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

ବାସ୍ତୁ ବନିତା ଆଙ୍ଗୀରସୀ

।

ବିଶ୍ୱକର୍ମା ତହୁଁ ପ୍ରକାଶି

॥

ଶିଳ୍ପ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସେ ନିପୁଣ

।

ଲୋକରେ ହେଲେ ସେ ଭାଜନ

॥

ସେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ବିର୍ଯ୍ୟୁ ଜାତ

।

ଚାକ୍ଷୁଷ ମନୁ ନାମେ ସୁତ

॥

ଚାକ୍ଷୁଷ ପୁତ୍ର ବିଶ୍ୱଦେବ

।

ସାଧ୍ୟଗଣ ପୁଣି ଉଦ୍‌ଭବ

॥

ବିଭାବସୁର ତିନି ସୁତ

।

ଉଷା ଗର୍ଭରୁ ହେଲେ ଜାତ

॥

ତାହାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣ ନୃପ

।

ବ୍ୟୁଷ୍ଟ ଯେ ରୋଚିଷ ଆତପ

॥

ଏ ତିନି ପୁତ୍ରଙ୍କ ମଧ୍ୟର

।

ଆତପ ଅଟେ ନାମ ଯାର

॥

ତା ଠାରୁ ଦିବସ ଜନମ

।

ଯାହାର ନାମ ପଞ୍ଚଯାମ

॥

ଯା ହେତୁ ପ୍ରାଣୀ ଜାଗରିତ

।

ସ୍ୱକର୍ମେ ହ୍ୱନ୍ତି ଆତଯାତ

॥

ପ୍ରାଣର ଉର୍ଜ୍ଜନ୍‌ସ୍ୱତୀ ନାମା

।

ପତ୍ନୀ ସେ ଅତି ମନୋରମା

॥

ତା ଗର୍ଭୁ ଏ ତିନି ସମ୍ଭବ

।

ଆୟୁ ଯେ ସହ ଗୁରୋଜବ

॥

ଯେ ଦୁଇ କନ୍ୟା ଭୂତ ତୁଲେ

।

ଦକ୍ଷ ସନ୍ତୋଷେ ସମର୍ପିଲେ

॥

ଏବେ ସେ ଭୂତଙ୍କର ବଂଶ

।

କହିବା ଶୁଣ ନରଈଶ

॥

ଯେ ପତ୍ନୀ ସ୍ୱରୂପା ନାମେଣ

।

ତା ଠାରୁ ଜାତ ରୁଦ୍ରଗଣ

॥

ତାହାଙ୍କ ନାମ ଏକ ଏକ

।

କହିବା କର ହେ ବିବେକ

॥

ରୈବତ ଅଜ ଭବ ଭୀମ

।

ବୃଷା କପି ଯେ ଉଗ୍ର ବାମ

॥

ଅଜୈବ ପାଦ ଅହିବ୍ରଧ୍ନ

।

ମହାନ ବହୁରୂପ ନାମ

॥

ଏ ଏକାଦଶ ରୁଦ୍ରଗଣ

।

ଜନମ ହେଲେ ପୃଥ୍ୱୀରେଣ

॥

ଅନ୍ୟ ପତ୍ନୀର ଯେତେ ସୁତ

।

ପ୍ରେତ ଗଣରେ ହେଲେ ଖ୍ୟାତ

॥

ଅଙ୍ଗୀରସ ପ୍ରଜାପତିର

।

ସୁଧାସତୀ ଭାର୍ଯ୍ୟା ତାଙ୍କର

॥

ପୁତ୍ର ଭାବରେ ପିତୃଗଣ

।

ସୁଧା ଯେ କଲେକ ପାଳନ

॥

ସତୀର ଅଥର୍ବଙ୍ଗୀରସ

।

ସୁତ ହୋଇଲେ ହେ ନରେଶ

॥

କୃଶାଶ୍ୱ ନାମେ ପ୍ରଜାପତି

।

ଅର୍ଚ୍ଚି ଧୀଷଣା ତା ଯୁବତୀ

॥

ଧୂମକେତୁ ଯେ ଅର୍ଚ୍ଚିସୁତ

।

ଧୀଷଣା ଠାରୁ ଚାରି ପୁତ୍ର

॥

ବେଦଶୀରା ମନୁ ବୟୁନ

।

ଦେବଳ ଏ ଚାରି ନନ୍ଦନ

॥

ତାକ୍ଷ୍ୟ ନାମରେ ଯେ କଶ୍ୟପ

।

ତା ପତ୍ନୀ ନାମ ଶୁଣ ନୃପ

॥

ବିନତା ପତଙ୍ଗୀ ଯାମିନୀ

।

କଦ୍ରୂ ଏ ଚାରୋଟି କାମିନୀ

॥

ବିନତା ଗରୁଡ ଅରୁଣ

।

ଦୁଇ ସନ୍ତାନ କଲେ ଜନ୍ମ

॥

ଗରୂଡ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ବାହନ

।

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସାରଥି ଅରୁଣ

॥

ପତଙ୍ଗୀଠାରୁ ପକ୍ଷୀ ଜାତ

।

ଶଲଭ ଯାମିନୀର ପୁତ୍ର

॥

କଦ୍ରୁର ଗର୍ଭୁ ନାଗ ଯେତେ

।

ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତେ

॥

କୃର୍ତ୍ତିକା ଆଦି ଯେତେ ଋକ୍ଷ

।

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଏ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

॥

ନିତ୍ୟ କେବଳ ରୋହିଣୀର

।

ପ୍ରେମରେ ବଶ ଶଶଧର

॥

ଦେଖନ୍ତେ କନ୍ୟାଙ୍କର ଦୁଃଖ

।

ଶାପ ବିହିଲେ କୋପେ ଦକ୍ଷ

॥

ସେ ଶାପୁଁ କ୍ଷୟ ରୋଗେ ସୋମ

।

ଦିନକୁ ଦିନ ହେଲେ କ୍ଷୀଣ

॥

ଦକ୍ଷକୁ ପ୍ରସନ୍ନ କରାଇ

।

କଳା ଲଭିଲେ ପୁଣି ସେହି

॥

କୃଷ୍ଣ ଶୁକ୍ଳରେ ଏହି କଳା

।

କ୍ରମରେ କ୍ଷୟ ବୃଦ୍ଧି ହେଲା

॥

କଶ୍ୟପ ପତ୍ନୀମାନଙ୍କର

।

କହିବା ନାମର ବିସ୍ତାର

॥

ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଗର୍ଭୁ ଜାତ

।

ହୋଇଲେ ସକଳେ ଜଗତ

॥

ସେମାନେ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର

।

ମାତା ଅଟନ୍ତି ନୃପବର

॥

କୀର୍ତ୍ତନ କଲେ ତାଙ୍କ ନାମ

।

ପ୍ରାଣୀ ଲଭନ୍ତି ସୁଖ ଧାମ

॥

ତେଣୁ ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ନିକଟେ

।

ଯାହାର ନାମକୁ ପ୍ରକଟେ

॥

ଅଦିତି ଦିତି ଦନୁ କାଷ୍ଠା

।

ସୁରସା ତାମ୍ରା ଯେ ଅରିଷ୍ଠା

॥

ସୁରଭୀ ଈଳା ତିମି ମୁନି

।

ସରମା କ୍ରୋଧବଶା ଘେନି

॥

ଏହାଙ୍କର ଯେ ହେଲେ ସୁତ

।

କହିବା ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

॥

ଜଳ ଜନ୍ତୁଏ ତିମିଠାରୁ

।

ଶ୍ୱାପଦେ ସରମା ଗର୍ଭରୁ

॥

ଗୋରୁ ମହିଷ ଆଦି ଯେତେ

।

ଦ୍ୱିଖୁର ପଶୁ ଏ ସମସ୍ତେ

॥

ସୁରଭୀ ଠାରୁ ହେଲେ ଜାତ

।

କହିବା ଶୁଣ ତାମ୍ରସୁତ

॥

ଶ୍ୱେନ ଗୃଧାଦି ବିହଙ୍ଗମ

।

ମୁନିର ଅପସରୀଗଣ

॥

କ୍ରୋଧାବଶାର ଏ ତନୟ

।

ଦନ୍ଦଶୂକ ଯେ ସର୍ପଚୟ

॥

ବୃକ୍ଷ ଲତାଦି ଈଳାତ୍ମଜ

।

ସୁରସା ସନ୍ତାନ ଦନୁଜ

॥

ଗନ୍ଧର୍ବେ ଅରିଷ୍ଟାର ପୁତ୍ର

।

କାଷ୍ଠାର ଏକଖୁର ସୁତ

॥

ଦନୁ ଗର୍ଭରୁ ହେଲେ ଜାତ

।

ଏକ ଅଧିକ ଷଷ୍ଠୀ ସୁତ

॥

ପ୍ରଧାନ ପୁତ୍ର ଅଷ୍ଟାଦଶ

।

ତାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣ ନରେଶ

॥

ଦ୍ୱିମୂର୍ଦ୍ଧା ଅରିଷ୍ଟ ସମ୍ବର

।

ହୟଗ୍ରୀବ ଯେ ଶଙ୍କୁଶିର

॥

ବିଭାବସୁ ସେ ଅୟୋମୁଖ

।

ଅନୁତାପନ ବିରୁପାକ୍ଷ

॥

ସ୍ୱର୍ଭାନୁ କପିଳ ଅରୁଣ

।

ପୁଲୋମା ଏକଚକ୍ର ଜାଣ

॥

ବୃଷପର୍ବା ଯେ ଧୂମକେଶ

।

ଦୁର୍ଜ୍ଜୟ ବିପ୍ରଚିତ୍ତ ଶେଷ

॥

ସ୍ୱର୍ଭାନୁ ଦୁହିତା ସୁପ୍ରଭା

।

ନମୁଚି ତାକୁ ହେଲେ ବିଭା

॥

ବୃଷପର୍ବାର କନ୍ୟା ଜାତ

।

ଶର୍ମିଷ୍ଠା ନାମରେ ବିଦିତ

॥

ନହୁଷ ପୁତ୍ର ଯଯାତିଙ୍କୁ

।

ବିବାହ କଲେ ସେ କନ୍ୟାକୁ

॥

ଦନୁର ପୁତ୍ର ବୈଶ୍ୱାନର

।

ଚାରୋଟି କନ୍ୟା ହେଲେ ତାର

॥

ସେମାନେ ପରମାସୁନ୍ଦରୀ

।

କହିବା ନାମ ତାହାଙ୍କରି

॥

ହୟଶିରୀ ଉପଦାନବୀ

।

କାଳକା ପୁଲୋମା ସମ୍ଭବି

॥

ଉପଦାନବୀ ବିଭା ହେଲେ

।

ହିରଣାକ୍ଷ ଦାନବ ତୁଲେ

॥

ହୟଶିରୀ ନାମେ ସୁନ୍ଦରୀ

।

କ୍ରତୁର ସେହି ହେଲା ନାରୀ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆଦେଶରୁ କରି

।

କଶ୍ୟପ ବିଭା ବେନି ନାରୀ

॥

କାଳକା ପୁଲୋମା ଏ ଦୁଇ

।

କଶ୍ୟପ ତାଙ୍କୁ ବିଭା ହୋଇ

॥

ଏ ଦୁଇ କନ୍ୟାଙ୍କ ଗର୍ଭରୁ

।

ଦାନବେ କଶ୍ୟପ ବୀର୍ଯ୍ୟରୁ

॥

ଷାଠିଏ ସହସ୍ର ସମ୍ଭୂତ

।

ସର୍ବେ ହୋଇଲେ ବଳବନ୍ତ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରର ଅପ୍ରିୟ କରନ୍ତି

।

ନିତ୍ୟେ କୁକର୍ମ ଆଚରନ୍ତି

॥

ସର୍ବଦା ଯୁଦ୍ଧେ ରତ ହେଲେ

।

ଋଷିଙ୍କ ଯାଗ ବିନାଶିଲେ

॥

ପିତୃର ପିତୃ ଯେ ତୁମ୍ଭର

।

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ନାମ ତାହାଙ୍କର

॥

ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇ କଲେ ନଷ୍ଟ

।

ଦାନବ ବଳବନ୍ତ ଦୁଷ୍ଟ

॥

ଦାନବ ବିପ୍ରଚିତ୍ତି ନାରୀ

।

ସିଂହିକା ନାମଟି ତାହାରି

॥

ଏକ ଅଧିକେ ଶତେ ସୁତ

।

ତା ଗର୍ଭୁ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ

॥

ରାହୁ ତା ପ୍ରଥମ ନନ୍ଦନ

।

ସର୍ବ କନିଷ୍ଠ କେତୁ ନାମ

॥

ସେ ସର୍ବ ଗ୍ରହ ମାନଙ୍କରେ

।

ବିଖ୍ୟାତ ହୋଇଲେ ସଂସାରେ

॥

ଏଥୁ ଅନ୍ତରେ ନୃପବର

।

ଅଦିତି ବଂଶର ବିସ୍ତାର

॥

କହିବା ମନଦେଇ ଶୁଣ

।

ଆପଣା ଅଂଶେ ନାରାୟଣ

॥

ଯେଉଁ ବଂଶରେ ଜାତ ହେଲେ

।

ତାହା କହିବା ଶୁଣ ଭଲେ

॥

ଅର୍ଯ୍ୟମା ପୁଷ ବିବସ୍ୱାନ

।

ତ୍ୱଷ୍ଟା ସବିତା ଊରୁକ୍ରର୍ମ

॥

ବରୁଣ ଧାତା ଭଗମିତ୍ର

।

ଶକ୍ର ଏ ଅଦିତିର ପୁତ୍ର

॥

ବିବସ୍ୱାନଙ୍କ ଔରସରେ

।

ଯେ ଜାତ ସଂଜ୍ଞାଙ୍କ ଗର୍ଭରେ

॥

ସେ ଶ୍ରାଦ୍ଧଦେବ ମନୁ ନାମେ

।

ଖ୍ୟାତ ହୋଇଲେ ଧରାଧାମେ

॥

ଭାଗ୍ୟବତୀ ଯାମୀ ଏ ଦୁଇ

।

ଯମ ଯମୁନା ପ୍ରସବଇ

॥

ଯେ ଯାମୀ ବଡବା ରୂପରେ

।

ବିଖ୍ୟାତ ହେଲେ ଅବନୀରେ

॥

ତାଠାରୁ ଅଶ୍ୱିନୀ କୁମାର

।

ବେନି ଜନ୍ମିଲେ ନୃପବର

॥

ଛାୟାରେ ଶନୈଶ୍ଚର ସୁତ

।

ବିବସ୍ୱାନର ବିର୍ଯ୍ୟୁ ଜାତ

॥

ଏ ଅନନ୍ତରେ ତାର ତହିଁ

।

ସାବର୍ଣ୍ଣିମନୁ ଜାତ ହୋଇ

॥

ପୁଣି କନ୍ୟାଏ ହେଲା ଜନ୍ମ

।

ତାହାର ପତି ସମ୍ଭରଣ

॥

ମାତୃକା ପତ୍ନୀ ଅର୍ଯ୍ୟମାର

।

ବହୁତ ସୁତ ହେଲେ ତାର

॥

ଏ ପୁତ୍ରମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ

।

ଆତ୍ମାନୁସନ୍ଧାନ ବେଭାରେ

॥

ଏ ସର୍ବମାନୁଷୀ ଜାତିର

।

କଳ୍ପନା କଲେ ବେଦବର

॥

ପୂଷା ହୋଇଲା ଅନପତ୍ୟ

।

ପୁଣି ସେ ଅଟଇ ଅଦନ୍ତ

॥

ଭକ୍ଷଇ ପିଷ୍ଟଦ୍ରବ୍ୟମାନ

।

କହିବା ତହିଁର କାରଣ

॥

ପୂର୍ବକାଳରେ ଦକ୍ଷ ପ୍ରତି

।

କୁପିତ ହେଲେ ଉମାପତି

॥

ତା ଦେଖି ପୂଷା ନିଜ ଦନ୍ତ

।

ଦେଖାଇ ହସିଲା ବହୁତ

॥

ଏଣୁ ତା ଦନ୍ତ ଭଗ୍ନ ହୁଏ

।

ଏବେ କହିବା ଶୁଣ ରାୟେ

॥

ଉଚନା ନାମେ ଦୈତ୍ୟାତ୍ମଜା

।

ସେ ତ୍ୱଷ୍ଟା ପ୍ରଜାପତି ଭାର୍ଯ୍ୟା

॥

ଏହାଙ୍କ ସୁତ ଶୁଣ ନୃପ

।

ସନ୍ନିବେଶ ଯେ ବିଶ୍ୱରୂପ

॥

ବିଶ୍ୱରୂପ ଯେ ବୀର୍ଯ୍ୟବନ୍ତ

।

ଦାନବ କୁଳର ଦୌହିତ୍ର

॥

ତଥାପି ପୁରୋହିତ ପଣେ

।

ବରଣ କଲେ ଦେବଗଣେ

॥

ଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ ଦେବଗଣ

।

ଯେଣୁ ପାଇଲେ ଅପମାନ

॥

ସେ କଥା ସୁଜ୍ଞଜନ ହିତେ

।

ଏ ଷଷ୍ଠସ୍କନ୍ଧ ଭାଗବତେ

॥

ବୋଲଇ ବିପ୍ର ଜଗନ୍ନାଥ

।

ଦକ୍ଷଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ଏ ଜଗତ

॥

ରାଜୋବାଚ

ଶୁକ ଚରଣେ ପ୍ରଣମିତ

।

ହୋଇ କହନ୍ତି ପରୀକ୍ଷିତ

॥

କେଉଁ ହେତୁରୁ ଆଙ୍ଗୀରସ

।

ଦେବଙ୍କୁ କଲେ ଅବିଶ୍ୱାସ

॥

ନିଜର ଶିଷ୍ୟ ଦେବଗଣେ

।

ବର୍ଜିଲେ ତାଙ୍କୁ କି କାରଣେ

॥

କି ଦୋଷ ଥିଲା ତାହାଙ୍କର

।

କହିବା ହେଉ ମୁନିବର

॥

ବାଦରାୟଣିରୁବାଚ

ଶୁଣ କହିବା ଯା ପଚାର

।

ଯେ ହେତୁ ଛାଡିଲେ ଅମର

॥

ଏକ କାଳରେ ପୁରୁହୁତ

।

ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟେ ହୋଇ ବିହ୍ୱଳିତ

॥

ନିରତେ ଅସତ ମାର୍ଗରେ

।

ପ୍ରବୃତ୍ତ ହେଲେ ସେ ଗର୍ବରେ

॥

ପବନ ବସୁ ରୁଦ୍ରଗଣ

।

ଆଦିତ୍ୟ ଯେତେ ସିଦ୍ଧମାନ

॥

ବିଶ୍ୱଦେବାସୁର ସହିତେ

।

ଅଶ୍ୱିନୀ କୁମାର ବେଷ୍ଟିତେ

॥

ସିଦ୍ଧ ଗନ୍ଧର୍ବ ଯେ ଚାରଣ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର ମୁନିଗଣ

॥

କୋଳରେ ବିଦ୍ୟାଧର ପୁଣ

।

ସେବିତ ଅପସରାମାନ

॥

ପତଙ୍ଗ ଉରଗ ଯେ ଆଦି

।

ସେବନ୍ତି ଯେ ଯାହା ପ୍ରସିଦ୍ଧି

॥

ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ବନ୍ଦିଗଣ

।

ଆସ୍ଥାନେ ବସି ମଘବାନ

॥

ଲଳିତେ କେହୁ ଗୀତ ଗାଇ

।

ଚାମର ଧରି କେ ବିଞ୍ଚଇ

॥

ଅନ୍ୟ ଯେ ପାରିଷଦଗଣ

।

ବିଞ୍ଚନ୍ତି ଘେନି ସେବାମାନ

॥

ଶଚୀ ସଙ୍ଗତେ ଦେବରାୟେ

।

ରତ୍ନ ଆସନରେ ବିଜୟେ

॥

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ରାଜନ

।

କହିବା ଶୁଣ ଦେଇ ମନ

॥

ପରମ ଗୁରୁ ଦେବଙ୍କର

।

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ସଭାର

॥

ପୂଜିତ ମୁନିମାନଙ୍କର

।

ସକଳ ଜ୍ଞାନେ ତତପର

॥

ଏମନ୍ତ ମୁନିଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ଆସନୁ ନ ଉଠିଲେ

॥

ସେଠାରୁ ଶୀଘ୍ର ଆଙ୍ଗୀରସ

।

ମନ୍ଦିରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

॥

ଶ୍ରୀମଦେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବିକ୍ରିୟା

।

ମନେ ଜାଣିଲେ ଗୁରୁ ଏହା

॥

ଯେଣୁ ଏ ସର୍ବଜ୍ଞ ପଣ୍ଡିତ

।

ଜାଣି ପାରିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଚିତ୍ତ

॥

ତକ୍ଷଣେ ଇନ୍ଦ୍ର ଜାଣିକରି

।

ଗୁରୁ ଅପରାଧ ବିଚାରି

॥

ଆତ୍ମାକୁ ଇନ୍ଦ୍ର ନିନ୍ଦାକଲା

।

ଅନେକ ସନ୍ତାପ ପାଇଲା

॥

ବଡ଼ ଅସାଧୁ କର୍ମ କଲି

।

ମୁଁ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିକୁ ପାଇଲି

॥

ଗୁରୁ ଆଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ସଭାରେ

।

ନିନ୍ଦିଲି ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ମଦରେ

॥

ମୁଁ ଦେବମାନଙ୍କ ଈଶ୍ୱର

।

କଲି ଅସୁରଙ୍କ ବେଭାର

॥

ଧର୍ମ କର୍ମରେ ଯେଉଁମାନେ

।

ସାଧୁ ସଙ୍ଗତେ ଥାନ୍ତି ଜନେ

॥

ଏହାକୁ ନିନ୍ଦା ଯେ କରନ୍ତି

।

ସେମାନେ ଧର୍ମ ନ ଜାଣନ୍ତି

॥

କୁପଥ ଦେଖାନ୍ତି ଯେ ଜନ

।

ନରକେ ପଡ଼ନ୍ତି ବହନ

॥

ତାହାଙ୍କ ବୋଲ ଯେ କରନ୍ତି

।

ପାଷଣ ଭେଳା ପ୍ରାୟ ହ୍ୱନ୍ତି

॥

ସେ କଥା ଯେ କରେ ପ୍ରମାଣ

।

ତାହାର ଆଶ୍ରୟ ମରଣ

॥

ମୁଁ ମୁଢ ସେହି ବ୍ରାହ୍ମଣର

।

ପୟରେ ମଣ୍ଡିବି ମୋ ଶିର

॥

ତାକୁ କରାଇଲେ ପ୍ରସନ୍ନ

।

ମୋ ଦୁଃଖ ହୋଇବ ଦହନ

॥

ଏମନ୍ତେ ମନେ ଚିନ୍ତା କରି

।

ଗୁରୁ ଭବନେ ଆଗସରି

॥

ଗୁରୁ ତା ଆଗମନ ଦେଖି

।

ଗୃହକୁ ଗଲେ ସେ ଉପେକ୍ଷି

॥

ଗୁରୁ ଦରଶନ ନ ପାଇ

।

ଭୟ ଶୋକରେ ସେ ବୁଡ଼ଇ

॥

ଆତ୍ମାର ଅକୁଶଳ ଜାଣି

।

ଚିନ୍ତିତ ହେଲେ ବଜ୍ରପାଣି

॥

ଏହା ଜାଣି ଅସୁରମାନେ

।

ଶୁକ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ବଚନେ

॥

ଦେବଙ୍କ ନାଶ ବିଚାରନ୍ତି

।

ସ୍ୱଭାବେ ଦ୍ରୋହୀ ସେ ଅଟନ୍ତି

॥

ଦେବତା ହୋଇଲେ ଅଜ୍ଞାନ

।

ତାହାର ଦେହ ହେଲା ଜୀର୍ଣ୍ଣ

॥

ବ୍ରହ୍ମା ଛାମୁକୁ ଦେବେ ଗଲେ

।

ସେ ସବୁ କଥା ନିବେଦିଲେ

॥

ତତକ୍ଷଣରେ ଦେବଗଣେ

।

ନମିଲେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଚରଣେ

॥

ଦେବଙ୍କୁ ଦେଖନ୍ତେ ଦୁଃଖିତ

।

ଭାଷନ୍ତି ସ୍ନେହେ ଚଉମାଥ

॥

ପରମ କୃପାଯୁକ୍ତ ହୋଇ

।

କିଛି କହିଲେ ସ୍ନେହବହି

॥

ବ୍ରହ୍ମୋବାଚ

ହେ ଦେବ ଶୁଣ କହୁ ଆମ୍ଭେ

।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନ୍ଦ କଲ ତୁମ୍ଭେ

॥

ବ୍ରହ୍ମନିଷ୍ଠ ଯେ ଏ ବ୍ରାହ୍ମଣ

।

ଏହାଙ୍କୁ ଦେଲ ଅପମାନ

॥

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପାପର କାରଣ

।

ତେଣୁ ଜିଣିଲେ ଶତ୍ରୁଗଣ

॥

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଜିଣନ୍ତା ବାଦେ

।

ତେଣୁ ଜିଣିଲେ ଅପ୍ରମାଦେ

॥

ହେ ଇନ୍ଦ୍ର ଶୁଣ ସାବଧାନ

।

ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦେଇ ଅପମାନ

॥

ଶୁକ୍ରଙ୍କୁ ଆରାଧି ଅସୁରେ

।

ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଲଭିଲେ ସ୍ୱର୍ଗରେ

॥

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭଜି ଦୈତ୍ୟଗଣ

।

ଲଭିଲେ ଆମ୍ଭର ଭୁବନ

॥

ବିପ୍ରବର ଯେ ସୁରନର

।

ଅପରେ ଯେତେ ଦେବଙ୍କର

॥

ଅଶେଷ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଈଶ୍ୱର

।

ଶୁଭେ କରିବେ ଚକ୍ରଧର

॥

ବିଶ୍ୱରୂପକୁ ବେଗେ ଭଜ

।

ତୁମ୍ଭର କରିବେ ସେ କାର୍ଯ୍ୟ

॥

ସେ ବିପ୍ର ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ

।

ତୁମ୍ଭର କାର୍ଯ୍ୟ ହେବ ଭଲେ

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ଶୁଣି ଦେବତାଏ ହରଷ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଏହି ଉପଦେଶ

॥

ଋଷିଙ୍କଠାରୁ ବେଗେ ଗଲେ

।

ହରଷେ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ

॥

ଶ୍ରାଦ୍ଧ କର୍ମରେ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ

।

ଦେବେ ଯେ କହିଲେକ ଧ୍ୟାୟି

॥

ଦେବାଉଚୁଃ

ଆମ୍ଭେ ଅତିଥି ହେଲୁ ଯହୁଁ

।

ତୁମ୍ଭ ଆଶ୍ରୟେ ଶୁଭ ହେଉ

॥

ପିତୃମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ

।

କରିବ ଯଥୋଚିତ ଧର୍ମ

॥

ଉତ୍ତମ ପୁତ୍ରଙ୍କର ଧର୍ମ

।

ଯେ ପିତୃ ଗଣେ ଭକ୍ତି କର୍ମ

॥

ଗୃହସ୍ଥ ଜନଙ୍କ ଯେ ଧର୍ମ

।

ନ ତୁଲ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ କର୍ମ

॥

ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦେବର ମୂରତି

।

ପିତା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି

॥

ଭ୍ରାତା ମୂରତି ପତି ଭାବି

।

ମାତା ସାକ୍ଷାତେ ପୃଥ୍ୱୀଦେବୀ

॥

ଭଗିନୀ ଦୟାର ମୁରତି

।

ଧର୍ମର ମୂରତି ଅତିଥି

॥

ଅଗ୍ନି ମୂରତି ଅଭ୍ୟାଗତ

।

ଆତ୍ମା ମୂରତି ସର୍ବଭୂତ

॥

ସତ୍ୟର ଠାରୁ ପରାଭବ

।

ସେ ପୁଣି ସୁଜନଙ୍କ ଲାଭ

॥

ତୁ ଏ କାରଣୁ ମୁନିବର

।

ତପସ୍ୟା ସିଦ୍ଧି ଏବେ କର

॥

ଗୁରୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କଲୁ ଜାଣ

।

ଯେଣୁ ବ୍ରହ୍ମଣ୍ୟ ତୁମ୍ଭ ଗୁଣ

॥

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କରି ଗୁରୁ ସତ୍ୟ

।

ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ଜିଣିବୁ ତୁରିତ

॥

କାର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରୟୋଜନ ପାଇଁ

।

କନିଷ୍ଠ ପୂଜା ନିନ୍ଦା ନୋହି

॥

ବେଦରେ ଯାର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ

।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠରେ ଯୋଗ୍ୟ ସେହୁ ନୋହି

॥

ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ

ତାହାଙ୍କୁ ପୁରୋହିତ ପଣେ

।

ବରଣ କଲେ ଦେବଗଣେ

॥

ମୁନି ବିଶ୍ୱରୂପ ଧଇଲେ

।

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କହିଲେ

॥

ବିଶ୍ୱରୂପ ଉବାଚ

ହେ ଦେବଗଣ କହେ ଶୁଣ

।

ଆଚାର୍ଯ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟର ଯେ ଗୁଣ

॥

ଧାର୍ମିକ ଲୋକ ଯେ ନିନ୍ଦନ୍ତି

।

ଅଧର୍ମ ହେତୁ ସେ ଜାଣନ୍ତି

॥

ତଥାପି ତୁମ୍ଭର କଥାରେ

।

ଏହା କେ ଅସ୍ୱୀକାର କରେ

॥

ହେ ଅଧୀଶ୍ୱରଗଣ ଶୁଣ

।

ଦରିଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ପରି ଜାଣ

॥

କ୍ଷେତ୍ରରୁ ଧାନ୍ୟାଦି ଗ୍ରହଣ

।

କରି ବଞ୍ଚଇ ମୁହିଁ ଦିନ

॥

ମୁଁ କିମ୍ପା ପୁରୋହିତ କାର୍ଯ୍ୟ

।

କରି ହୋଇବି ନିନ୍ଦା ଯୋଗ୍ୟ

॥

ଅଜ୍ଞାନୀ ଲୋକ ଏହି କର୍ମ

।

ପାଇ ହୁଅନ୍ତି ମହାପ୍ରେମ

॥

କିନ୍ତୁ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ମୋର ଗୁରୁ

।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଅବଜ୍ଞା ନ କରୁ

॥

ତୁମ୍ଭର ପାର୍ଥିତ ବିଷୟ

।

କରିବି ଜାଣ ହେ ନିଶ୍ଚୟ

॥

ବାଦରାୟଣିରୁବାଚ

ଏ ଅନନ୍ତରେ ବିଶ୍ୱରୂପ

।

ବରଣ ହୋଇ ପରିତାପ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲିଣ ସୁମରି

।

ପରମ ସମାଧିରେ କରି

॥

ଶୁକ୍ରର ବିଦ୍ୟାବଳୁ କରି

।

ଅସୁରଙ୍କର ଯଶ ଶିରୀ

॥

ନିଶ୍ଚୟ ଏ କରିବେ ତୋଷ

।

ଶୁଣ ରାଜନ ଇତିହାସ

॥

ବିଷ୍ଣୁ ସ୍ୱରୂପ ମହାମାୟା

।

ଇନ୍ଦ୍ର ପାଳିତ ପାଇ ତାହା

॥

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଆଣି ତାହା ଦେଲେ

।

ଯାହାକୁ ଅସୁରେ ଶଙ୍କିଲେ

॥

ଯେ ବିଦ୍ୟା ପ୍ରଭାବରୁ ଇନ୍ଦ୍ର

।

ଜାଣିଲା ଦାନବଙ୍କ ଭେଦ

॥

ଦେଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଦୀର୍ଘ ଶର

।

ମହତ ବିଶ୍ୱରୂପଧର

॥

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଗୁରୁଦ୍ରୋହ ଦୋଷ

।

କହିଲେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ

॥

ରାଜୋବାଚ

ଶୁଣ ହେ ମୁନି ତପୋଧନ

।

ଯେ ତୁମ୍ଭେ କହିଲ ବିଧାନ

॥

ଯେଣେ ରକ୍ଷା ଇନ୍ଦ୍ର ହୁଅଇ

।

ସ୍ୱର୍ଗେ ଇନ୍ଦ୍ର ଭୋଗ କରଇ

॥

ଜଗତ ରଙ୍ଗ ରିପୁବଳେ

।

କଳା ମାତ୍ରକେ ଏ ଶୟଳେ

॥

ତୁଲ୍ୟ କେ ଅଶେଷ ସମ୍ପଦେ

।

ଭୁଞ୍ଜୁ ଅଛନ୍ତି ଅପ୍ରମାଦେ

॥

ଭୋ ସ୍ୱାମୀ ମୋରେ ଯେବେ ଦୟା

।

ବିସ୍ତାରି କହ କି ନା ତାହା

॥

କେମନ୍ତ ବେଳେ ନାରାୟଣ

।

ଇନ୍ଦ୍ରର ରକ୍ଷଣ କାରଣ

॥

ଯେ କର୍ମବଳେ ଶତ୍ରୁ ଜିଣି

।

ସ୍ୱର୍ଗେ ନିର୍ଭୟେ ବଜ୍ରପାଣି

॥

ବାଦରାୟଣିରୁବାଚ

ଇନ୍ଦ୍ର ନିମନ୍ତେ ହୋଇ କୃତ

।

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ପୁରୋହିତ

॥

ସେ କର୍ମ ନାମ ନାରାୟଣ

।

କହିବା ଏକମନେ ଶୁଣ

॥

ବିଶ୍ୱରୂପ ଉବାଚ

ମୋର ଚରଣେ ଯେବେ ଧ୍ୟାୟି

।

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ସୁଖ ହୋଇ

॥

ମନ୍ତ୍ରରେ କରି ଅଙ୍ଗନ୍ୟାସ

।

ମଉନ ଶୁଚି ହୋଇ ତୋଷ

॥

ଏମନ୍ତ କର୍ମ ନାରାୟଣ

।

ରାଜନ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

॥

ନିକଟେ ଭୟ ଯେତେବେଳେ

।

ଉଦୟ ହୃଦୟ କମଳେ

॥

ଚରଣ ଜାନୁ ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ

।

ମନ୍ତ୍ରକୁ ନ୍ୟାସିବେ ଚପଳେ

॥

ଓଁ କାର ଆଦି ନାରାୟଣ

।

ଉଚ୍ଚାର କରିବ ତକ୍ଷଣ

॥

କରିବ କର ଅଙ୍ଗନ୍ୟାସ

।

ସେ ବିଦ୍ୟା ଅଛଇ ଦ୍ୱାଦଶ

॥

ପ୍ରଣବ ଆଦିକରି ଯେତେ

।

କରିବ ବିଶୁଦ୍ଧି ନିମନ୍ତେ

॥

ତର୍ଜ୍ଜନୀ ଆଦି ଅଙ୍ଗୁଳିରେ

।

ନ୍ୟାସିବ ମନ୍ତ୍ରକୁ କ୍ରମରେ

॥

ହୃଦରେ ଦେଇଣ ଓଁ କାର

।

ମସ୍ତକେ ନ୍ୟାସିବ ବକାର

॥

ସକାର ଭୂରୁଯୁଗେ ଦେଇ

।

ଣକାର ଶିଖାରେ ବସାଇ

॥

ବକାର ନୟନ ମଧ୍ୟରେ

।

ନକାର ମକାର ସନ୍ଧିରେ

॥

ଓଁ କାର କରିବ ସ୍ମରଣ

।

ମନ୍ତ୍ର ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ଜନ୍ମ

॥

ବିଷ୍ଣୁର ନାମ ଉଚ୍ଚାରିବ

।

ଓଁ କାର ତାର ଅଦ୍ୟେଦେବ

॥

ପରମ ଆତ୍ମା ଯେଉଁମାନେ

।

ଧ୍ୟାନ କରିବ ଏ ବିଧାନେ

॥

ଷଟ ଶକତି ଆଦି ଯୁକ୍ତ

।

ଅନାଦି ଦିବ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ଚିତ୍ତ

॥

ଯେ ହରି ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠରେ

।

ପାଦ ପଦ୍ମ ଦେଇଛି ଶିରେ

॥

ଯା ଅଷ୍ଟ ବାହୁରେଣ କରି

।

ଚକ୍ର ଅସି ଗଦାଦି ଧରି

॥

ବିଷୟ ପାପକୁ ଯେ ହରେ

।

ରଖନ୍ତୁ ସେ ସର୍ବକାଳରେ

॥

ଯେ ଜଳେ ମତ୍ସ୍ୟରୂପ ହୋଇ

।

ସେ ପ୍ରଭୁ ରକ୍ଷାକରୁ ଦେହି

॥

ଜଳଜନ୍ତୁଙ୍କ ସକାଶରୁ

।

ରଖିବେ ବରୁଣ ଆଗରୁ

॥

ମାୟା ବାମନ ରୂପ ଜଳେ

।

ସେ ରକ୍ଷାକରୁ ଅବହେଳେ

॥

ତ୍ରିବିକ୍ରମ ରଖୁ ଭୂମିରେ

।

ଏ ବିଶ୍ୱରୂପ ଆକାଶରେ

॥

ଦୁର୍ଗମ ଗ୍ରାମ ଆଦିକରି

।

ସେ ସ୍ଥଳରୁ ମୋତେ ଉଦ୍ଧରି

॥

ଅସୁର ଯୂଥର ବଇରୀ

।

ନୃସିଂହ ମୋତେ ସେ ଉଦ୍ଧରି

॥

ଯାହାର ଉଟ୍ଟହାସ ଶୁଣି

।

କମ୍ପନ୍ତି ଦିଗ ଯେ ଧରଣୀ

॥

ସେ ପ୍ରଭୁ ଯୁଦ୍ଧ ଆଦି ସ୍ଥଳେ

।

ମୋତେ ରଖନ୍ତୁ ଅବହେଳେ

॥

ପଥେ ରଖନ୍ତୁ ଯଜ୍ଞକଳ୍ପ

।

ଅଖିଳଧାରୀ ବିଶ୍ୱରୂପ

॥

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସହିତେ

।

ପ୍ରବାସେ ରଖନ୍ତୁ ସେ ମୋତେ

॥

ନାନାଦି ଅନ୍ୟାୟରୁ ଜାଣ

।

ମୋତେ ରଖନ୍ତୁ ନାରାୟଣ

॥

ଆଉ ସେ ନରରୂପୀ ହରି

।

ରଖନ୍ତୁ ଗର୍ବରୁ ଉଦ୍ଧରି

॥

ଯୋଗଭ୍ରଷ୍ଟରୁ ଦତ୍ତାତ୍ରେୟ

।

ରଖନ୍ତୁ ହୋଇ ସେ ସଦୟ

॥

କପିଳରୂପୀ ଦେବ ହରି

।

ରଖନ୍ତୁ କର୍ମ ବନ୍ଧ ହରି

॥

କାମତାପୁଁ କରି ଉଦ୍ଧାର

।

ରଖନ୍ତୁ ସନତ କୁମାର

॥

ଦେବହେଳନାଦି ଦୋଷରୁ

।

ହୟଗ୍ରୀବ ମୂର୍ତ୍ତି ଉଦ୍ଧରୁ

॥

ଅନ୍ୟଦେବ ସେବା ଦୋଷରୁ

।

ନାରଦରୁପୀ ରକ୍ଷା କରୁ

॥

ଅପଥ୍ୟାଦି ରୋଗ ତାପରୁ

।

ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ମୁର୍ତ୍ତି ଉଦ୍ଧରୁ

॥

ନାଶି ଦୁଃଖ ଶୋକାଦି ଭୟ

।

ଋଷଭ କରନ୍ତୁ ଅଭୟ

॥

ଜନାପବାଦରୁ ତୁରିତେ

।

ତାରନ୍ତୁ ଯଜ୍ଞମୂର୍ତ୍ତି ମୋତେ

॥

ଜଳ ନିମିତ୍ତ ଉତପାତ

।

ନାଶି ରଖନ୍ତୁ ହଳହସ୍ତ

॥

ସର୍ପଙ୍କ ପ୍ରତାପରୁ ମୋତେ

।

ଶେଷରୂପୀ ରଖୁ ଯୁକତେ

॥

କଳିର ପାପ ନାଶ କରି

।

ରଖନ୍ତୁ କଳ୍‌କୀ ରୂପଧାରୀ

॥

ହେ ଦେବ ଇନ୍ଦ୍ର ଏ ବିଧିରେ

।

ଧ୍ୟାୟିବା ଦିବା ରଜନୀରେ

॥

ପ୍ରାତଃକାଳରେ କୃପା କରି

।